— बिना थिङ तामाङ
अलिअलि कथा लेख्थें । राष्ट्रिय पत्रिकामा पहिलो पटक मेरो कथा ‘अन्नपूर्ण पोस्ट’को शनिवारीय अंक ‘फुर्सद’मा छापिएको थियो । मिश्रित पाठकीय प्रतिक्रियाहरू पाएँ । यसले मभित्र हौसला भर्यो । तर, कथाको क्षेत्रमा परिचित नाम बनाउन सजिलो छैन भन्ने आभास भइरहेको थियो । जसोतसो कथा लेखिरहें ।
यस्तैमा ‘बाह्रखरी’ले कथा प्रतियोगितासम्बन्धी पत्रकार सम्मेलन गर्यो । म स्वयं पनि उपस्थित थिएँ । म कथा संग्रहका लागि कथाहरू तयार गर्दै थिएँ । प्रतियोगिताको बारेमा जानकारी पाएपछि हुटहुटी लाग्यो । केही साथीहरूसँग कुरा पनि गरें । मिश्रित सुझाव आयो । निकै दिनसम्म म अलमलिएँ । आफ्नो कथामाथि काम पनि गर्दै थिएँ । प्रतियोगिताको लागि भने दोधार बढेर गयो । एकपटक त मलाई प्रतियोगितामा भाग नलिऊँ जस्तो लाग्यो । फेरि अग्रज, साथीहरूको आग्रह, मभित्रको महत्त्वाकांक्षाले प्रतियोगितामा भाग लिने निर्णय गरें । कथा ०७५ फागुन २० सम्ममा पठाइसक्नुपर्ने थियो । अन्ततः मैले कथा पठाएँ । तर, कथा पठाउनुअघि निकैपटक यो कथामाथि काम गरें । यत्तिको सम्पादन मैले कुनै कथामा पनि गरेकी थिइनँ ।
दोधार सक्कियो । अब कुतूहलता जन्मियो । उत्कृष्ट २५ मा पर्ने हो कि नाइ ?
निकै दिनपछि इमेल चेक गर्दै थिएँ । ‘बाह्रखरी’को इमेल देखें, खोलें । मेरो कथा ‘ब्याड भाले’ उत्कृष्ट २५ मा परेको जानकारीसहित बधाई लेखिएको इमेल पढेर म खुशीले आकाशमाथि उडें । एकछिन नोस्टाल्जिक भएँ । यस्तै अनुभूति २०७० को राष्ट्रिय बहुभाषिक कविता प्रतियोगिताको दौरानमा भएको थियो । देशभरबाट प्राप्त कवितामध्ये उत्कृष्ट १० छानिएको खबर फोनमार्फत प्राप्त गरेकी थिएँ । र, पछि त्यो प्रतियोगितामा मैले सर्वोत्कृष्ट पुरस्कार प्राप्त गरेकी थिएँ । तर, उत्कृष्ट २५ बाट सर्वोत्कृष्ट हुनु मेरो लागि चुनौती नै थियो । अब प्रतीक्षा ०७६ वैशाख ६ गतेको थियो । त्यो आउन महिना दिन थियो । उत्सुकता बढ्यो ।
अन्ततः प्रतीक्षाको दिन आइपुग्यो । उमेर र परिपक्वताले जति नै फुले पनि मान्छेको स्वभाव न हो— त्यो काँचै हुँदो रहेछ । म पनि केटाकेटीजस्तै उत्सुक भएँ । उत्कृष्ट २५ मा पर्नु नै मेरो लागि ठूलो कुरा थियो । त्यसमाथि निर्णायक घडी । अलिअलि असजिलो बोकेर म कार्यक्रममा पुगें । यो असजिलोबारे पछि लेख्नेछु ।
जब उत्कृष्ट २५ बाट वर्णानुक्रमअनुसार उत्कृष्ट २२ को नाम बोलाउन शुरु भयो, मेरो सास बढ्यो । शायद मेरोजस्तै हालत बाँकी २४ जनाको पनि थियो होला । जब प्रमोद अमात्यबाट माधव सयपत्रीजीको नाम घोषणा भयो, म उत्कृष्ट ३ मा परेको थाहा पाएर आश्वस्त भएँ । स्टेजमा हामी बाँकी तीन जना उभियौं । तेस्रोमा सुमित्रा न्यौपानेजीको नाम घोषणा भएपछि मेरो मुटुको रफ्तार तेज हुन थाल्यो । कुनै भूमिका नबाँधी उद्घोषकले प्रथम पुरस्कार घोषणा गर्दा मेरो हालत ह्वात्तै नाजुक भएर गयो । छिनमै सम्हालिएँ । यति ठूलो राशिसहितको पुरस्कार प्राप्त गर्दै गर्दाको क्षण म पुलकित भएँ । स्टेजमा हुन्जेल म नर्भस भएँ । आदरणीय व्यक्तित्वहरूको आशीर्वाद, साथीहरूको स्नेह र बधाइले म सम्हालिएँ । साथीभाइको सन्देश, फोनले मलाई अतिरिक्त खुशी प्रदान गर्यो । सफलता एक्लैमा सेलिब्रेसन गर्नुको औचित्य हुँदैन । घर फर्किंदासम्म सामाजिक सञ्जालमा बधाइ र शुभकामनाले म भरिएछु । म बालकले चाहेको कुरा प्राप्त गर्दा खुशी भएजस्ती भएँ ।
अलिकति सपनाजस्तो मीठो । अलिकति भुवाजस्तो हलुका । अलिकती दर्शनढुंगाजस्तो गह्रुंगो । मिश्रित अनुभूतिले छोपेको छ यतिखेर । प्रतियोगिता आफैंमा महत्त्वाकांक्षी हुन्छ । त्यसमा भाग लिनु भनेको अपेक्षा गर्नु नै हो । मैले पनि अपेक्षासहित नै यो प्रतियोगितामा भाग लिएकी थिएँ । फेरि यो प्रतियोगिता आफैमा वजन र स्टेटस बोकेको प्रतियोगिता थियो । मैले यसलाई चुकाउन चाहिनँ । एकपटक त भाग नलिने सोच बनाएकी थिएँ । तर, आदरणीय व्यक्तित्वहरू, शुभचिन्तक, मेरो लेखनलाई प्रेम गर्ने, विश्वास गर्नेहरूको सुझावलाई मैले सम्मान गर्नुपर्छ भन्ने लाग्यो । उहाँहरूकै सुझावले कथामाथि काम गरें । उत्कृष्ट २५ मा पर्नु नै मेरो लागि सुखद कुरा थियो । मेरो कथा लेखनप्रतिको लगावलाई जुरीहरूले जुन प्रेम देखाउनुभयो, म आभारी छु । हिजोसम्म मैले कथा लेखनमा बचपना जस्तो देखाउँदा पनि त्यो मेरो कुरो हुन्थ्यो । तर, आजबाट ममाथि चुनौती थपिएको छ । अब झन् डर लागेको छ । मैले यो पुरस्कारको इज्जत राख्नु छ । निर्णायकज्यूहरूको विश्वासलाई कायम राख्नु छ । लेखकीय धर्म निभाउनु छ । ‘बाह्रखरी’, जसले यो प्लेटफर्म दियो, जहाँ म खरो उत्रिएँ— यो अवसर र सम्मानको निम्ति म आभारी छु । धन्यवाद ।
