दिपक महत    

समय फेरियो तर स्वदेशमा चरम निराशाको बादल हटेर निलो सग्लो आकाश देखिने सम्भावना, सम्भावनामै रह्यो । परदेशिएर भविष्य उज्वल बनाउने सपना, थाहा छैन कतैयो जुनीमा यो पनि देशकै नियतिसँग मेल खाने त हैन !

प्रिय बुबाआमा, बालुवा भूमिबाट ढोग गरें । अवश्य आशिर्वाद दिनुभयो । मैले पाएको आभास गरें । सन्चै हुनुहुन्छ भन्ने आशा छ । 
श्रीमती पनि सन्चै होलिन् । असिम र अटुट माया । 

यहाँ म कुशल छु । तपाईंहरुमा पनि यही कामना ।

त्रिभुवन विमानस्थलमा जेट विमानको यात्री बनेसँगै मातृभूमिबाट टाढिएँ । सम्भावनाहरुको राजधानी काठमाण्डौंमा आफ्ना सुखद पाइलाको दूरी नाप्न खोज्दै गर्दा विकल्पहरु साघुँरिएपछि कतार बाध्यताको कर्मथलो बन्यो । योसँगै स्वदेशमा देखिएका सुकिला र उर्वर अभिलाषा मुर्झाए ।
काठमाडौं एयरपोर्टमाविमान ठूलो स्वरले उड्दा धेरै पटक आफैं तर्सिएको छु कतै परदेशतिर बत्तिनुपर्ने त होइन भनेर,तर परिस्थितिले त्यहि डरसँग साक्षात् भेट गराइदियो ।

काठमाडौंको आकाशबाट जहाज जतिजति टाढा पुग्दै थियो, स्वदेशीसामिप्यता नजिकिएको आभास भइराख्थ्यो ।जहाज स्वदेशको भूमिबाट स्वतन्त्र भएर वेग उडेपनिम स्वतन्त्र बन्न सकिनँ । किनकी मस्तिष्कमा भरिएका सपना, इच्छा र पीडाले साथ छोडेनन् । केही समयको अन्तरालमाआफ्नै देशबाट निकै टाढा पुगिसकेछु । 

कतारको हमाद विमानस्थलमा ज्यान उत्रिएपछि घर छाड्नुको पीडा तथा जहाजको पट्यारलाग्दो थकानले शरीर ऊर्जाहिन बन्यो । तैपनि जीवनको फूल फुलाउनु थियो । त्यसको सुगन्ध परिवारमा छर्नु थियो । त्यसैले परदेशको कर्ममा जोडिएँ । विस्तारै आफ्नै सहपाठीको उहि नै दिनचर्याले मनलाई तग्रांउँदै लग्यो । शरीर लयमा फर्कने कोसिस गर्यो ।

जिन्दगीको सुनौलो भविष्यमा सजिदैं यहाँकाआलिसान महल खडा गरिरहँदा इँटा र बालुवा मेरा हरपलका साथी बनेका छन् । दुःख यिनैसँग साट्छु । रिस उठे इँटा माथि पोख्छु । जो नजिक छ, उसैसँग त पर्ने रहेछ ठाकठुक र लाग्दो रहेछ माया । एक खालको प्रेम भनौं न ! नभए निर्जीवसँग यसरी सम्बन्ध पनि त रहने थिएन नि ।

प्रिय बुबाआमा,

एक्लो सन्तान । घरमै नभए स्वदेशकै कुनै ठाउँमा बसेर छोराले केही गरोस् भन्ने आशा तपाईंको थियो नै तर जिन्दगीका केही सीमित चाहना पूरा गर्नेको लागि यहाँसम्म आएँ । असीमित चाहना मनमै बाँधिएका छन् ।

यसपाली पनि घर नफर्किदापरदेशी छोराले बिर्सियो भन्ने लाग्यो होला । दसैं नजिकिँदाबुबाआमाको अनुहारभरी बेखुसीका उदासिन बिम्ब दौडिँदा हुन् ।

प्रियश्रीमतीको प्रेमिल चम्किलो मुहार मेरो प्रतीक्षामा अनवरत वेचैन छ होला । सोच्छु, मेरो अभावमा तपाईंका आँखानिलो आकाश हेरेर कति भिज्दा हुन् ।

बाल्यकालमा स्कुल पढ्दा बुबाआमा तपाईंले कठिन ज्यामी काम गरेर मलाई पढाउनु भयो । बिर्सेको छैन, मलाई मात्रै खुवाएर तपाइर्हंरु भोकै सुतेको । अनि अझै झस्काउँछ चारैतिर च्यातिएर टालेका कपडा लगाएर तपाइर्हंरु काममा हिँडेको । मलाई पोल्छ,गरिबीको चित्र बोकेर हिँड्नुभएका तपाईंहरुलाई खिसिट्युरी गर्दै कानेखुसी गर्ने गरेका ति विरुप मान्छेका चित्रले ।

गरिब परिवारमा जन्मेपछि परदेश बाहेक अर्को विकल्प के नै रह्यो र । खर्चमा मितव्ययी सदा हामीलाई बनिरहनु नै पर्यो । जीवनको ३१ आंै वसन्तमा हिँडिरहँदा थोरै पैसा खर्च गर्न पनि दिमाग सयौं पटक सोचिरहन्छ । 

अग्ला हिमालमा सौम्य भएर बसेका हिउँका ढिक्का कति खुसी छन् है नेपालमा । ती हिमाल आफ्नै हुनुको नाताले पनिअलिकति त हाम्रो ओठमा पनि हाँसो छचल्किनु पर्ने हो तर अहँ हाम्रो हाँसोको बान्की हराएको छ । 

आमाको लामो कपाल पनि ढकमक्क फुलिसक्यो होला । बुबाको अनुहार पनि चाउरिन थाल्यो कि ! बुबालाई घरव्यवहार चलाउन गाह्रो पर्यो होला । कतै भनेजस्तो छोराले पैसा पठाएन भनेर तपाईंको मनले थकथकी त मान्दै छैन ! 

यहाँ सोचेजस्तो कमाई छैन । छिमेकीहरुले कमाएको देख्दा घरमा तपाईंहरुलाई लाग्ला छोराले सोचेजस्तो पैसा कमाएन भनेर तर यहाँ काम अनुसारको तलब छैन । सबैको कमाई एकनासै कहाँ हुदो रहेछ र ! तर, हिम्मत हारेको छैन । एकदिन कसरी हाम्रा खुसीका दिन नफर्किएलान् र !

बुबा दसैं मनाउन भनेर सदरमुकाम सन्धिखर्कमा आइएमई मार्फत् पैसा पठाएको छु । मैले पठाएको पैसाले तपाईंलाई कपडा किन्न नपुगेपनि आमा र श्रीमतीलाई भने किनिदिनुहोला । उधारो भएपनि दसैंमा मिठो मसिनो ल्याउनुहोला । मोवाइल किनेर पठाउँछु भनेको थिएँ तर यसपटक सकिनँ । सकें भने तिहारसम्म पठाउनेछु । अनि फोनमा धित मरुन्जेल कुरा गरौंला ।

दसैंमा धेरैजसो घर फर्किदा अरुबेला शून्य लाग्ने गाउँघर भरिए होलान् । फेसबुकमा सेयर भएका फोटोहरुले यहि बुझिरहेको छु मैले । स्वदेशमा यति ठूलो पर्वले खुसी दिइरहँदा परदेशमा बसेर सम्झनामा उदास बन्नुपरेको छ । यसपाला दसैं मान्न गाउँमा को–को आए सम्भव भयो भने बुहारीलाई चिठी कोर्न लगाउनुहोला ।
यहाँको हावापानी खै के हावापानी !नेपालको त्यो स्वच्छ चिसो देउराली डाँडाको हावा सोच्दा पनि शरीरमा शितलताको सञ्चार हुन्छ । मस्तिष्कका कुना–कुनामा त्यो प्रकृतिको हरियाली छटाले नाचीदिँदा मेरो मातृभूमिको यादले बेस्सरी चिथोर्छ ।

हरियो वनपाखा, लहरै झुल्न तर्खर गरेका धानका बाला, पहेलैं ढममक्क फुलेर सुगन्ध छरिरहेका तोरीबारी । सोच्दा पनि यहाँ मन उजाडिन्छ । भौतिक शरीर यो मरुभूमीमा रहे पनि मन भने गाउँमै रहन्छ । आखिर याद न हो कल्पनामा डुब्दा पनि अपार आनन्द मिल्छ । यो परदेशी जीवन विचित्रकोछ । गाउँका सबै एकैपटक भेट्ने सौभाग्य कहिले जुर्ला र ! 

यो चिठी तपाईंहरुको हातमा पुग्दा जमरा पनि अंकुराइ सके होलान् । घरमा सानो हँुदा आमा तपाईंले जमरा छर्दा म कत्ति खुसी हुन्थे है !

हिजोमात्रै एउटा दैनिक अखबार पढ्दै थिए । “एकै गाउँका ५०० भन्दा बढी युवा रोजगारीको लागि कतारमा” शीर्षकमा । यो समाचार पढेपछि मन कुँडियो । आफ्नै गाउँको यो आफ्नै समाचार थियो । नजिकिँदा ठूला पर्वमा गाउँका अधिकांश युवा यतै हुँदा धेरैका परिवारमा खुसीको आयतन पक्कै बढेको छैन होला तर बाध्यताको उपज आज हामी स्वदेशमा रहन सकेनौं । दसैंको छेकोमा आएको यो समाचारले यहाँको तापलाई उछिनेर उकालो ग्राफ चढ्यो । र मनको गर्मी त्यसैगरी उम्लियो ।

मनका कुराहरु लेखेर त कहिल्यै सकिँदैन । लेखँु भने पनि शब्दहरु नपुग्लान् जस्तो !खुसी खोज्न र दिने भिडमा हिँडिरहे पनि अझै भेटिन । हेरौं, यो यात्राबाट भेटिन्छ–भेटिन्न ।

सायद मैले गल्ति गरेँ । परिवारलाई यी सारा दुःखका कुरा व्यक्त गरेर । अरु कसलाई सुनाऔं ? परिवार नै त हो हरेक घुम्तिहरुमा सँगै रहने । बुबा, आमा र श्रीमतीलाई यो चिठीले स्तब्ध बनायो होला । पढ्ने पाठकलाई पनि त्यसैगरी । 

३ वर्षको बसाइ सकिन अझै ३ महिना बाँकी छन् । म घर फर्कदा चाडपर्व सबैले बिदाइ गरिसकेका हुनेछन् । विदेशको कर्मभूमि आफूले भनेजस्तो त कहाँ हुन्छ र ! कति चाडपर्वमा घरमा सँगै हुन नपाइने हो यही पिरलोले मनलाई सधै घोचिरहेको हुन्छ ।

मनका कुरा पोख्दै जाँदा चिठी पनि लामो बनिसकेछ । भोलि बिहान सबेरै उठेर डिउटी जानु छ । अब कलमलाई यही रोक्छु है ।
रातो टीका र जमराले निधार रङ्गाउनुहोला । ज्यान सकुशल रहे भेटौंला ।