कोरोना महामारीले लकडाउन निम्त्याएपछि मेलम्ची आसपासका बासिन्दा अनौठो अवसादका बन्दी भए । स्कुल, कलेज खुल्न छोडे । बगुवा, नवलपुर, सिन्धु, धुसिनी, जरायोटारलगायत वरिपरिका गाउँ र उपत्यकाका ससाना बजार समेत सुनसान देखिए ।

हेलम्बु रोडमा गाडीको चहलपहल स्वाट्टै घट्यो । राजमार्ग आसपासका होटेल, लज खाली भए । छ्याङ र तीनपानेका भट्टी पनि उस्तै लत बसेकाहरूका लागि रातसाँझ केही बेर मात्र खुल्ने नत्र बन्दको बन्द ।

तिथिसरादमा जुवाइँ, भान्जासुद्ध आउन छोडे । न्वारानपास्नीमा पुरेत र मरौपरौमा सघाउपघाउ गर्ने साथी पाइन छोडे । न्वारान, व्रतबन्ध, बिहेबटुलो सब बन्दाबन्दीमा परे ।

नितान्त नौलो महामारीले कहिल्यै नबेहोरेको अनौठो सास्ती आइलाग्यो । मान्छेमान्छेबीचका सम्बन्ध र सम्पर्कका सेतुबन्ध नै चताचुण्ड भए ।

होटेल, भट्टी चल्न छाडेपछि बलरामको माछा बिक्न पनि कम भयो । गोजीमा मौज्दात रहेको धेरथोर कमाइ पनि अलि दिनमै राफसाफ भइसकेपछि पेट पाल्नै धौधौ परेर हैरान थियो ऊ । त्यसमा पनि महामारीले विपत्तिमा थप टेको लगायो ।

पुर्खौली पेसा माछा मार्नु रहिआएकाले त्यसैमा लम्पट बनेर लागिरह्यो । दायाँबायाँ वैकल्पिक काम खोज्नेतर्फ उसको कहिल्यै बुद्धि फिरेन । सुर पनि चलेन । दुई खोला दोभानमा भर्खरै फस्टाएको मेलम्ची बजारमा बले याने बलराम माझी कोरोना संक्रमित छ भन्ने अन्दाजी हल्ला फैलिन पनि बेर लागेन ।

उसको पेसा नै बजार, होटेल र भट्टी चहारेर दिनदिनै माछा बेच्नु भएकोले कोरोना सर्ने सम्भावना पनि अधिक थियो । त्यसैले गाउँदेखि बजारसम्म जति बिरामी बढ्दै गए, ती सबै बलेकै कारणले संक्रमित भएको भन्ने हुटहुटी चल्यो ।

काँचा आँप, हलुवाबेत, हिलेमाछा र फोहोर पानी खाँदा परेको आउँरगत, जुगा, जन्डिस र ज्वरोले थलिएकाहरू पनि कोरानाकै कारणले भन्ने अफवाह फैलिन बेर लागेन ।

गिट्ठा–भ्याकुर अनि जंगली च्याउ खानमा लत बसेकाहरू घाँटी सुन्निने, मुख पाक्ने र जिउ दुखेर थला पर्ने नयाँ भेरियन्टको सिकार भए । हुँदाहुँदै हप्ता–दशदिनभित्रै माथिका गाउँ र तलको बजार, यो त्यो भन्नु परेन, सबै क्षेत्र एकाएक जरो खोकीले थलिएर ढल्यो ।

पाको उमेरकाहरू कालगतिले गए पनि कोरोनाकै कारण भनेर मान्छेहरू अड्कलबाजीका अड्डी लिन थाले । खकार, थुक जचाउने याने पीसीआर गराउने सुविधा नभएकाले त झन् अन्योल थपिएर मानिसहरू सन्त्रस्त थिए । लास पोलेको धुवाँबाट पनि कोरोना सर्छ रे भनेर मलामीसुद्ध पाइन छाड्यो ।

अलि दिनपछि लकडाउन त खुल्यो, तर कोरोना रोकिएन । मानिसमा सन्त्रास हराएको थिएन । अलि–अलि पसल खुले पनि कारोबार शून्यजस्तै थियो । बेसिजन भएर पनि होला, खुरुन्धार गरेर लागिपर्दा बल्लतल्ल थोरै मात्र माछा मार्न सफल हुन्थ्यो, बलराम । तर, बजारका पसल, होटेल जताततै रगरग हिँडिरहने यो मान्छेले पक्कै कोरोना बोकी हिँडेको छ भन्दै माछा ग्राहक र होटेलवालाहरू नै ऊप्रति शंकालु बन्न थाले ।

त्यसैले थोरबहुत जम्मा पारेको माछा पनि नगिचपुँडो बिक्न छोड्यो । बिकिहाले पनि उधारो खोज्ने भए सबै । बिहान–बेलुकीको छाक टार्ने सामलले हायलकायल बनायो ।

पुरानो दुम्मो सिनित्तै रित्तिए पनि खाली बस्न उसको पेटै मान्नेवाला थिएन । त्यसैले पनि ऊ कहिले ढकालबेसी कहिले नवलपुर पुगेर माछा बेच्न थाल्यो । खोकीदमको प्रकोपले वर्ष दिनअघि नै बितेकी उसकी आमा पनि कोरोनाले नै गएकी भन्ने अन्दाजमा बजारियाहरू त्यो एक्लो बलेमाथि औँला ठड्याउँदै निन्दोचर्चो गर्न थाले ।

जेठको अन्तिम हप्ता लाग्दै चारपाँच दिनअघिदेखि मुसलधारे पानी वैरिएर मेलम्ची फेटभरि नै उत्पात मच्चायो । खोलाखहरे कतै निस्किएर जाल हाल्न दिएन । खहरेखोलाका छाँगा, कुलो, खेतका समाहामा थापेका खुँगा, घिमिरी समेत बाढीले कतै पुरेछ र कतै बगाएछ ।

आफ्नो रोजगारी नै बेमाख बनाएपछि पानीले चुटिँदै एक दिन ऊ घण्टौँ यताउता डुलेर रित्तो हात फर्किएको थियो । यतिबेर उसले मंगलीलाई सम्झियो । उसले माछा मार्ने झ्याउलो छोडेर आफ्ना दाइभाइसँग लागेर इन्द्रावतीबाट गिट्टीबालुवा निकाल्ने काम गरौँ भनेकी थिई । या त बाख्राखसी र बँगुर पालेर घरजम उकास्ने जोहो गरौँ भनेकी थिई ।

उसका माइतीगाउँले माझीठिटाहरू कतार, साउदी, मलेसिया गएर ककस्तो बन्दोबस्त गरिसके भनेर परी लाएकी पनि थिई । तर, बारम्बार कर लगाउँदा पनि बलेले स्वास्नीको कुरो टेरपुच्छर लगाएन । ङिच्च दाँत देखाएर सुन्या नसुन्यै गरेर टारी रह्यो ।

खाइखर्च समेत नभएर बेलाबखत निकै दुःख पाए तिनीहरूले, कहिल्यै बलेले भरपर्दो आम्दानीको जोहो गर्ने जोईको कुरो खाइदिएन । मंगलीका दाइभाइले बालुवा, गिट्टीकै पेसा गरेर दुईचार वर्षमै बाहुनीपाटीमा पक्की घर ठड्याइसकेका थिए । मंगली बारम्बार ब्लास्टिङ र बालुवाखानीको कारणले लोकल माछा हराइसकेको जनाउ दिँदै गर्दथी ।

आफ्ना दाइभाइसँग मिलेर काम गर्नु भन्ने कुरा सम्झाइरहन्थी । तर, उसले जति नै भन्दा पनि बले टसमस भएन । बिहान उठ्नेबित्तिकै जाल बोकेर हिँड्ने, बेलुकी रित्तो हात फर्किने उसको पाराले मंगलीका पनि पारा छुट्न थाले । जति बल गर्दा पनि केही नलागेपछि बलेको लुन्दी चाला देखेर मंगली रिसले फन्किँदै एक दिन आफ्नै माइती बाहुनीपाटी फर्किएकी थिई ।

ऊ यति बेला एकोहोरो मुसलधारे वर्षाको आतंक सहँदै मंगलीको सम्झनामा टोलाउँदै र भौँतारिँदै थियो । र, त्यस दिन पनि हात लागी शून्य भएर घर फर्किएथ्यो ।

वरपर मामाकाका कोही थिएनन् । मेलम्ची बजारछेउ उसको मात्र बसोबास थियो । कुन बाजेबराजुको पालादेखि त्यो एक्लो परिवार त्यहाँ बस्दै आएको थियो, उसले पत्ता पाउन सकेको थिएन ।

बेलुकी घैँटाको पिँधमा बाँकी रहेको एक मुट्ठी पिठो नुनपानीमा उमालेर पिएथ्यो । दिनभरको भोक मार्न त्यति पर्याप्त त थिएन, तर पनि तातो पेट गरेर भुक्लुक्क सुत्नेबित्तिकै झ्याप्प निदाएछ ।

असार एक गतेको दिन परेछ । दिनभर रहँदै पर्दै गरेको पानी रातको दोस्रो प्रहर लाग्दा गड्याङगुडुङ गर्दै चड्किँदै र चम्किँदै घनघोर रूप लिएर बर्सिएको आवाजले बले बिउँझियो । थाकलले छाएको उसको घरको छानो हुरीसँगै चलेको अन्धाधुन्ध मुसलधारे बर्सातको वेगले हुत्तहुत्त उचाल्दै थचार्दै रहेछ ।

कहाँ भागौँ के गराँै भएर एक छिन हड्बडायो अनि छानो उड्ने पक्कै भएपछि हत्तपत्त दुई हातले धुरीबलो समातेर झुन्डियो । हावा र वर्षाको वेग झन्झन् बढ्दै गयो । भएभरको शक्ति लगाएर ऊ छानामा झुन्डिएकै थियो ।

हुण्डरी अलि थामिँदा भने सिकुवाबाट मुन्टो निकालेर खोला–बजारतिर आँखा घुमाउँदै पनि थियो । बिजुली अनवरत चम्किरहँदा उसले देखेको दृश्यले आङ सिरिङ्ङ भयो । नाकमुख च्याप्पै सुक्यो ।

वरपर पाखापखेरा समेत थर्काउँदै, हुनहुनाउँदै मेलम्ची नदीमा अस्मेल बाढी आएछ । बिजुलीका तरंगहरू फिँजाएर चम्किँदै र सँगसँगै गर्जिँदै पनि थियो आकाश । बखतबखत छोप्ने निस्पट्ट अन्धकारलाई चिर्दै बिजुली चम्किँदाको उज्यालोमा ऊ भयानक बाढीको संहारकारी रूप हेर्दै रह्यो ।

पश्मिपट्टिको सिकुवाबाट बाहिर दृष्टि डुलायो । मेलम्ची नदीको विकराल बाढीबाट उसको दुईपाखे छाप्रो जोगाउनमा करेसाको अग्लो कालो ढुंगो आड बनेको रहेछ । मुसलधारे पानीसँगै आएको आँधीको वेगले भने छानो हुत्त उचाल्दै थ्याच्च बसाल्दै उसको एकाकीपन र निरीहताप्रति निर्मम प्रहार गर्दै थियो ।

एकाध घण्टा उसले निकै साहस र धैर्य झिकेर धुरीबलो समाउँदै डटिरह्यो । त्यतिले गर्दा नै छानो उड्न पाएन । आँधी वर्षा अलि बिदो भएपछि अगुल्टो हल्लाउँदै काठेभरेङ झरेर करेसाको अग्लो कालढुंगामाथि चढ्यो ।

मेलम्ची इन्द्रावती दुवै मिस्सिएको डरलाग्दो भेलले सुसाउँदै किनारका फाँटबस्ती र बजार एकछत्त छोपी सकेछ । पुरानो बजारका अधिकांश घर गर्ल्यामगुर्लुम ढलेर बाढीको भेलमा समाहित भइरहेका देखिन्थे । मानिसहरू कराउँदै चिच्याउँदै कोही कता, कोही कता दौडिरहेका थिए । कुकुरहरू रुँदै भुक्तै थिए । बालबच्चाहरू चिच्याइरहेका सुनिन्थे ।

नदी तट क्षेत्रका नवनिर्मित घरलाई बाढीका अल्का छालहरूले फँडा उठाएर फन्फनी बेर्दै आफ्नो कब्जामा लिएछ । वरपरका ससाना घर र पुराना बस्ती बाढीको थप्पड खाएर कुनै बग्दै र कुनै ठूलठूलो आवाज गरेर गर्ल्यामगुर्लुम ढल्दै थिए । कुनै पक्की घरलाई नदीका छालहरूले छेडेर बस्ती बजारबाट छिन्नभिन्न बनाइरहेका । कुनैलाई चरचरी चिरेर दुई फ्याक बनाएछ बाढीले ।

पक्की घरभित्र अड्किएका नरनारीजति छत र कौसीबाट चिच्याइरहेका थिए । राम राम, बचाऊ बचाऊ ! आदि अनेकथरी पुकारा गरेर मान्छेहरू रुँदै, कराउँदै र आर्तनाद गर्दै थिए । अत्यन्त भयावह रूपमा बौलाएको नदीको बाढी देख्तै बलेको होसहवास गुम्लाजस्तो भयो ।

बाढीको सन्त्रासले कराउँदै चिच्याउँदै गरेका आकुलव्याकुल नरनारीको आर्तनादले.मेलम्ची उपत्यका गुञ्जिएको थियो । प्रलयकारी बाढीको हुँकारजनित आवाजले एक्लो बलेका हातखुट्टा लगलग कामे । ऊ त्यही करेसाको कालढुंगामाथि अडिँदै उर्लिएर बगिरहेको बाढीमा आँखा केन्द्रित गर्दा रिँगटा लागेर झन्डै हामफालेको !

भएभरको ताकत झिकेर दह्रा खुट्टा टेक्तै आँखा चिम्लिएर बल्लतल आफ्नो दुईपाखे घरभित्र छिरेको थियो । मुटु कामिरहेको र होसहवास गुम होलाजस्तो अवस्थामा ऊ भुक्लुक्क ओछ्यानमा पल्टियो ।

तर, मन विचलित भएर छट्पटायो । बजार, फाँट, बगर ढाकेर बडेबडे छालसँग उफ्रिँदै गरेको नदीको सुस्केरा र वेगले सम्पूर्ण जमिनसँग उसको दुईपाखे कटेरो पनि थर्थरी कामिरहेको थियो । गुँडुल्किएको सर्पजस्तै एक डल्लो पारेर दाम्रो पेटमा हातको अडेस लगाउँदै पल्टियो । अनि, गाह्रोसँग मन स्थिर राख्ने प्रयास गर्दै थियो ।

केही मानिस ठूलठूलो आवाज गरेर नगिचै कुरा गरेजस्तो लागेपछि ओछ्यानबाट जुरुक्क उठ्यो । झ्यालको फग्लेँटो खोलेर बाहिर हेर्दा तल बजारदेखि मानिसहरू लर्को लागेर उसको घरनिर आइपुग्दै गरेका देखिए ।

चम्किँदै गरेको बिजुलीको प्रकाशमा झल्याकझुलुक देखिएका ती मानिसहरू कतिपय छाता ओढेर, कतिपय रुज्दैभिज्दै आइरहेका थिए । मानिसको हुल देख्दै बलेलाई अलि सहारा र आडभरोस जागेर आयो ।

“बले, ढोका खोल ! हामी तेरो घर सुरक्षित र साबुत देखेर ओत लाग्न आएका !”

बलेले झ्यालबाट हेर्न नपाउँदै उसको कटेरीको ढोका ह्वाङ्गै खुलिसकेको थियो । बच्चाबच्ची कोलाहल गर्दै त्यो सानो घर भनाउँदो गोठभित्र अटाइनअटाइ पसे । छिँडीमा नअटाएका मान्छेहरू एकखुट्टे भर्याङ चढ्दै चोटा, मटान र मझेरीमा समेत थपिँदै गए । थोत्रा खाँवा, निदाल र डाँडाभाटाले थेगेको त्यो दुईपाखे घर पानीघामबाट जोगाउन मात्र सक्ने निर्वाहमुखी थियो ।

छिँडीचोटा दुवै ठाउँमा मान्छेको भीडभाड बढेसँगै पूरै घर कटकट गरेर थर्किन थाल्यो । तर, आउने मानिसहरू घरको अवस्थाबारे केही कुरा सुन्न मानिरहेका थिएनन् । उल्टै उनीहरूबीचमा बलेलाई कोरोना लागेको छ भन्ने खासखुस चल्दै थियो ।

कतिपय नशा सेवनले झुल परेका ठिटाठेट्नाहरू विनाकाम तलमाथि गरिरहेका थिए । कोही बाढी आउनुअघि नै भलिभाँती पिएर हल्लिँदै आएका परेछन्, तिनीहरू विनाप्रसंगका कुरा झिकेर बलेसँगै झगडा गर्न खोज्दै थिए ।

तलमाथि मानिसहरू चलायमान भइरहँदा कटकट कटटट्ट गरेर चोटो चर्मराउँदै थियो । घर लड्ने आशंकामा छिँडीमा बसेका मान्छे आउनै नपाई बाहिर भाग्दै थिए । माथिका पनि बलियाजति भरेङ नाँघेर हामफाल्दै थिए । धमिरो धुल्याहा लागेर वर्षौँदेखि धुलिँदै आएका कुकाठका डाँडाभाँटाले अड्याएको त्यो घर मानिसको भारले हल्लिँदा साबुत रहने कुरै थिएन ।

उतिखेरै सिंगै घरको धुरी र माथिल्लो तला विस्तारविस्तार दायाँबायाँ ढल्किँदै गए । हुँदाहुँदै अलि बेरमै पूरै घर झ्याप्पै धराशायी भयो । मान्छेहरूमा अर्को हाहाकार थपियो । पानी दर्किरहेकै बेला उनीहरू ओत खोज्दै अलि माथिको टारतिर भागाभाग भए ।

बलराम पनि घाइते ज्यान खोच्याउँदै अरूकै पछि लाग्यो । मुसलधारे पानीले चुटिँदै तिनीहरू माथिल्लो भेगमा रहेको हाइस्कुलको बरन्डामा शरण लिन पुगे ।

“तैँले त्यस्तो धराप घर राखेर हामीलाई मार्ने सुर गरेको ?” विद्यालयमा ओत लागेपछि तिनै मान्छेले घेरा हालेर बलेलाई उल्टै र्याखर्याख्ती पारिरहेका थिए । कसैले पुर्पुरोमा घाउचोट लागेर रगतका पाप्रा बोकेका रहेछन् । कोही हात च्यापिएर हर्थुङ्गा फुटेका, कोही खुट्टो मर्किएका, कोही कम्मर सड्किएका ! थुप्रै घाइतेहरू उसलाई ज्यान मार्न खोजेको आरोप लगाएर दच्काउँदै थिए ।

माझघरे किराना साहुले हुल्याहा दललाई सम्झाउन खोज्दा उनैमाथि जाइलागेर बारुलाको गोलोमा आगो झोसेजस्तो भयो । बलरामले आफूउपर लागेका आरोपको प्रतिवाद गर्न खोज्दा उनीहरू झनै आक्रामक भएर एकै मुखले दबेट्न थाले । जवाफ दिन खोज्दा झन्डै पिटाइ पो खाएको ।

उसले आँसु झार्दै मान्छेपिच्छेका आरोप–प्रत्यारोप, अभियोग सबै सुनिरह्यो । गाली–प्रताडना सबै सहिरह्यो । तलतिर हेर्दा बाढी उर्लिएर बस्तीका परपरसम्मका भाग पनि कटान गर्दै लगेको देखियो ।

अल्गा पक्की घरहरूमा अड्किएका र भाग्दाभाग्दै बीचबाटोमा थुनिएका थुप्रै नरनारी बालबच्चाहरूको आर्तनाद औधी हृदयविदारक थियो ।

उज्यालो नहुँदै उद्धार टोली पनि सक्रिय भएर अग्ला घरमा फसेका र बाढीमा थुनिएका मान्छे उतार्न लागिपरेको थियो ।

स्कुलमा आश्रित भएर बसेका बाढीपीडितजतिलाई वडापालिकाले अस्थायी राहत शिविर संञ्चालन गरेर खाना र बसोबासको बन्दोबस्त गर्ने तयारी गरेछ । यसका लागि वडाबाट लगत लिने डोर आउँदा सबै बाढीपीडित हर्षित भए ।

तर, पीडितको लिस्ट तयार गर्ने क्रममा बलेको पालो आउँदा कसैले उसलाई टेढा आँखाले हेरे, कसैले बाढीपीडित हैन, यसको घर बाढीले हैन, आफैँ भत्किएको भनेर ठाडै विरोध जनाए ।

भोकले क्याउँक्याउँ गरिरहेको रित्तो पेट लिएर बलेले गर्नुसम्म अनुनय गर्यो । तर, कसैले उसको कुरा सुनेनन् । वडाका कर्मचारीले समेत बले बाढीपीडित नभएको स्वीकारे ।

उसले जति नै बल गर्दा पनि बसोबास र खानेकुरा पाउन सकेन । ऊ राहत शिविरबाट ठाडै घोक्रेठ्याक लगाइमाग्नेमा पर्यो ! अरू त परै जाओस्, सधैँ उधारो माछा किनेर थुप्रै पैसा तिर्न बाँकी राखेकी बरबोटे भट्टी पसल्नीले समेत ‘यसलाई कोरोना लागेको छ’ भन्दै शिविरबाहिर लखेट्न अघि सरिन् ।

सबै होमा हो मिलाउँदै उसलाई पर जा भनेर हप्काउन थाले । राहत शिविर नै बलेविरुद्ध चलेको कोरोनाको हावाले हल्लियो । खानेकुरा र बस्ने आश्रयसुद्ध नपाएको बले कोरोना संक्रमितमा समेत दरियो । उसको यथार्थ अवस्था बुझेर बोलिदिने कोही भएन ।

बिहान भयो । अरू खाना खान लागे । बले भने निन्याउरो अनुहार पारेर भोकभोकै आफ्नै थलोमा फर्कियो । बाढी अलि घट्दै गएको रहेछ । खोलाकिनारमा पाखा लागेका ठुटा, सीटा जोरजम्मा गरेर भत्केकै घरको एक कुनामा आगो बाल्यो । अन्नको नाउँमा एक दाना कतै नभएकोले ताप्के बसालेर अलिकति नुनपानी ततायो र त्यही पानी खाएर भताभुंग घरको सिकुवापट्टिको एक छेउमा पल्टियो ।

भोलिपल्ट राहत वितरण गर्ने टोलीले बाढीमा बगेका, पुरिएका, भत्किएका घरको सर्भे गर्न जाँदा बलेको घर भएको ठाउँमा कालढुंगा नाघेर बाढी पसेको देखिएन । बलेले बजारका थुप्रै मानिस ओइरो लागेर आफ्नो घर भत्काइदिएको कुरा राख्न छोडेन । तर, बाढीपीडित पहिचान गर्न आएको सर्भे टोलीले त्यो घटनालाई मानवीय दुर्घटना मात्र भन्यो । अरू एउटै कुरा सुनेन ।

बाढीपीडित क्षेत्र मात्र आफ्नो कार्यक्षेत्र रहेकाले बलेको घरलाई त्यो कित्तामा राख्न नमिल्ने बतायो । अर्थात्, दैवीप्रकोपको घटनामा उसको भत्किएको घर परेन ।

‘मानवीय प्रकोपका लागि यसपाला कुनै किसिमको सहायता छैन’ भन्दै बलेको अवस्थामाथि निर्ममता प्रदर्शित गरेर राहत पघार्ने सर्भे टोली आफ्नै बाटो फर्कियो ।

आखिर पेट त भोकै थियो । बले फेरि माछा मार्न भनेर इन्द्रावतीको किनारकिनार जाल हाल्दै तलतल झर्यो । अलिक बेरमा उसले खोलापारी डँडेको वनमा गिट्ठा–भ्याकुर उम्रिएका र जंगली च्याऊ फक्रिएको अन्दाज गर्यो । उसकी आमाले परारतिरका वर्षहरूमा अनिकालको बेला तिनै कन्दमूल ल्याएर भान्सा चलाउने गरेकी थिइन् ।

ऊ पनि सानो छँदा आमासँगै ती वनपाखाहरूमा गिठ्ठा–भ्याकुर खन्दै खोस्रिँदै हिँड्ने गरेको सम्झियो । यतिबेर पनि खोलापारि तर्ने प्रयासमा लाग्यो । तर, इन्द्रावतीका दुवै पुल हिजैको बाढीले बगाएकाले पौडिएरै खोला तर्नुपर्ने अठोटमा ऊ पुग्यो ।

भोक र अनिँदोले गर्दा शिर चक्राइरहेको थियो । हातखुट्टा लगलग काम्न थालेका थिए । तैपनि, अरू कुनै उपाय नदेखेपछि इन्द्रावतीको बाढीमा हामफालेर पारि तर्ने जमर्को गर्यो ।

अलि बेर त बाँकटे हान्दै बलिया छालहरूसँग लाप्पा खेल्दै थियो । तर, एक्कासि नपत्याउँदो ठाउँको भुमरीमा परेर गेगरबालुवा र लेदो भरिएको अस्मेल बाढीमा बले बेपत्ता भयो ।

बाढीले बगाइल्याएका काठ बटुल्न बाहुनीपाटीमुनि नदीकिनारमा जम्मा भएका मानिसहरूले ठुटा मुढासँगै मानिसजस्तै वस्तु पनि बग्दै आएको देखेर हल्लीखल्ली गरे । काठका मुढा समातेर आएको भए जिउँदै हुनसक्छ भन्ने अन्दाजमा सिपालु पौडीबाज ठिटाहरूले त्यो लास पनि ठूलो जालले तानेर किनारमा निकाले ।

अध्मरो अवस्थाको बेहोस लासमा सास चल्दै रहेको थाहा भयो । हत्तपत्त माथि गाउँबाट झाँक्री बूढालाई बोलाए । उनकै निर्देशनमा पेटमा जम्मा भएको पानी निकालेर धूपधुवाँरसहित सीमेभूमे पन्छाउँदै बलेको स्थानीय उपचार चल्दै गयो ।

केही समयको अन्तरालपछि टुलुक्क आँखा खुले । मंगलीलाई पंखा हम्किँदै र आफ्नो कान, गर्दन र कपालमा लागेको हिलो सफा गर्दै गरेको देखेर ऊ छक्क पर्याे ।

“अब तिमी यतै बालुवागिट्टीको काम गरेर बस है, मेलम्ची नजाऊ !,” मंगलीले मुख फोरी । ऊ बोल्न सकेन ।

अगिल्लो दिन भोगेको विकराल बाढीको ताण्डवलीला अनि आफैँले भोट दिएका प्रतिनिधि र माछाका ग्राहकले नै गरेको अवहेलना अनि प्रतिदिनको गाँसबासको आतंक सम्झिएर ऊ फेरि बेहोसजस्तो भयो र एकैछिनमा बौरियो पनि । तर, केही बोलेन ।

निकै बेरसम्म दुवैले एकार्कालाई हेरी मात्र रहे । उता, मेलम्ची बजारहुँदि भने अलि दिनपछि हल्ला चल्दै थियो, “यसपालि कोरोनाले बलेलाई लगेछ, नत्र कहाँ हरायो त बले ?”