आजकल जीवन फिरफिरे छ । जाँड पिएको मानिसले मरिलानु के छ यार, आजै खाने हो भनेर एक माना कोदोको जाँड थप्न विनम्र अनुरोध गरेजस्तै म आफूलाई विनम्रताको अन्तिम बिन्दुमा पुर्याएर बडो शालिन बनाउन खोज्छु । घुमौं, फिरौं नाफाको जिन्दगी त हो भन्ने लाग्छ । म मरेर गएको भए न मेरो बिहे हुन्थ्यो, न सन्तानको मुख देख्न पाइन्थ्यो । कम्तिमा श्रीमती र सन्तानको मुख देख्न पाएकोमा आफूलाई महान तथा गौरवशाली ठान्छु ।

एकबारको जुनीमा ‘अम्मल’ भन्ने जिनिस पनि अचम्मै रहेछ । घरबाट निस्केर हिँडेपछि हिँडेको–हिँड्यै । पहिले–पहिले गएको ठाउँमा फेरि पुग्न मन लाग्छ । मागेरै खाने बानी लागेजस्तो साथमा एक सुका पैसा भएन भने पनि खानाबिना मरिँदैन भन्ने लाग्छ । यदि खानाबिना मरेछु भने मेरो लाश गिद्धले खाए पनि हुन्छ, गिद्द त अघाउँछन् । गत हप्ता पोखराको एकजना प्रिय तथा पुराना मित्रले भने, “ए गिद्ध ! फर्किने बेलामा मेरो घरमा पस है ।”

लामो समयपछि कसैले मेरो घरमा बस्न आइज भनेर अनुरोध गरेको थियो । हर्षविभोर भएर आँखामा आँशु नै आउलाजस्तो भयो । भाउ नखोजिकन आउँछु भनिदिएँ । खासमा घरदेखि राजधानी फर्किंदा पोखरा छिचोल्नुपर्छ । त्यही समयलाई मौकाको रूपमा सदुपयोग गर्न एकदिन पोखरा बस्ने निधो गरें । मित्रले खानपिन राम्रै गराउँछन्– त्यो पेय पदार्थ होस् वा मसलन्द । विगतका अनुभवले पनि मलाई यो कुराको यथार्थबोध गराएको त छँदैथियो । म उत्साहित भएर पोखरा रोकिएँ ।

मित्रको घर लेकसाइडमा छ । पहिले त हैसियत समान थियो । उबेलामा दुई कप चिया पनि उधारै बजाइन्थ्यो । कुनै लाज शरम लाग्थेन । अहिले मित्र धेरै माथि पुगेछन् । हिमाल देखिनेतिर आफू सुत्ने झ्याल फर्काएका छन् । लाग्यो– दुई नम्बरी धन्दाले कहाँको मानिसलाई कहाँ पु¥याउँदो रहेछ । बाहिर सडकमा निस्कँदा लाज होला भनेर साथीको मान राख्न आधा नेपाली र आधा इंगलिसमा वार्तालाप गरेजस्तो नाटक गरें ।

त्यतिखेर म शाकाहारी भइसकेको थिइनँ । सबै प्रजातिका जनावरको सिकार खान दियो उसले । नाइँनास्ती गर्ने कुरै थिएन । मित्रले माया गरी खान दिएको चिज नाइँनास्ती गर्ने प्रसंग पनि आएन । कोपनहेगनमा निर्मित बियरहरू यति धेरै पिएँ, मानौं पेटमा सानोतोनो समुद्र नै खडा हुँदैछ । खडा त के के हुँदैछ– जे होस् हुँदैछ । फेरि झम्म परेपछि मित्रको रुने बानी, मेरोचाहिँ जोसुकैसँग भए पनि मोबाइलमा गफिन पर्ने ।

कोपनहेगनको करिब एक दर्जन पेय पदार्थको भाँडो रित्तो बनेपछि मलाई जोडसँग पिसाब लाग्यो । झोलामा रहेको पैसा निकालेर म रिचार्ज कार्ड किन्न निस्कन्छु भनेर निस्कें, पिसाब नि फेरें । मित्र के वेदनाको गहिराइमा पुगेर रोएको हो, थाहा थिएन । दुई नम्बरी मान्छेको पनि पीडा हुँदोरहेछ । भावना हुँदोरहेछ । मन दुख्ने कुरा सम्झिनको लागि संस्मरण हुँदोरहेछ । जे होस्– ऊ रोइरहेको थियो ।

रिचार्ज कार्ड किन्न रातको ११ बजे म बाहिर निस्किएँ । लेकसाइडमा प्रायः विदेशी गोराहरूको भीड हुन्छ । पैसावाला नेपाली नि रमाइलो गर्न जान्छन् त्यहाँ । लेकसाइड घर भएका कोही चिनारू छन् भने केवल भाइसाथीको नाताले संयोगवश, आक्कलझुक्कल हामी पनि पुगिन्छ, पैसा लाग्दैन । रिचार्ज कार्ड किन्न १११ भन्दा धेरै पसल पुगे हुँला, तर पाउन सकिनँ । शायद त्यो रिचार्ज कार्ड किन्नको लागि उपयुक्त स्थान थिएन ।

कपडा पसलको भाइले अलि पर पाइन्छ भनेपछि म त्यो अलि परको खोजीमा गएँ, धेरै परसम्म । अन्ततः १०० रुपैयाँको रिचार्ड कार्ड हातमा पर्यो । खुसीले गद्गद् भएँ । रिचार्ड कार्ड खल्तीमा राखेर फर्कंदै थिएँ किनभने मोबाइल मित्रकै घरमा थियो । मित्र रोइरहेका थिए । मेरो थिम, विम्ब अझै बाँकी थियो । पेय पदार्थ र शिकार त त्यो मित्रको घरमा कहिल्यै सकिँदैन । पहिल्यैदेखि थाहा भएको कुरा हो यो । 

म सडकमा आफ्नै सुरमा हिँडिरहेको थिएँ । अचानक अप्रत्याशित आवाज आयो, “कम अन बेबी कम अन ।”

वरिपरि अरु खितितिती हाँसेको आवाज पनि सुनियो । यो आवाज महिला–पुरुष मिश्रित थियो । ‘कम अन बेबी कम अन’ भन्ने आवाज पोर्न मुभीमा सुनेको थिएँ । नेपालमा पँुजीवादी व्यवस्था आए पनि दुई–चार खेपजति यो चलचित्र हेरेर ‘नजरअन्दाज’ गरेको छु मैले ।

अरे यार ! यो रातमा सडकको बीचमा कसले भन्दैछ ‘कम अन बेबि कम अन ?’

म उनीहरूतिर गएँ । मुहार उज्यालो बनाउँदै गएँ । शरीरमा एक किसिमको फुर्तिफार्ति देखियोस् भनेर आफूलाई तयार गरें । अनि भनें, “हु आर यु गाइज ?”

आम्मामामा ... ! पोखरामा भैंसी पनि अंग्रेजी बोल्छ भन्थे कुनै जमानामा, साँचो रहेछ । उनीहरू त फरर अंग्रेजी  बोल्न थाले । त्यसपछि मेरो अंग्रेजी लवजको स्वतः निधन भयो ।

“के काम छ मसँग ? किन बोलाएको मलाई ?” मैले सोधें ।

एकजना मेरो अगाडि आए । म उनलाई के भनूँ ! अनुहार पुरुषको जस्तै थियो, स्वर र कपडा महिलाको । मैले केही अनुमानै गर्न सकिनँ ।

तिनको नाम रहेछ रुवी । रुवीले एक्कासि मेरो कमिज तानिन् र आफ्नो शरीरतिर मेरो छाती झुकाइन् । र, फेरि लामो सास तानिन् ।

“अरे यार के गरेको यस्तो ? छोड मलाई, जे पायो त्यही यार !” म झर्किएँ ।

त्यसपछि रुवीका साथीहरू आए । ६ जनाजति साथी मेरो वरिपरि थिए । यस्तो लाग्थ्यो, म अपहरणमा पर्दैछु वा यौन दुव्र्यवहार भोग्नको लागि तयारी अवस्थामा छु ।

रुवीका साथीहरूले मलाई पालैपालो समात्न थाले । कसैको मुख मेरो मुखमा जोडिन आएको हुन्थ्यो । कसैले पाखुरा तानिरहेका हुन्थे । कसैले संवेदनशील अंगमा हात पुर्याइसकेका हुन्थे । कसैले कपाल तानिरहेका हुन्थे । कसैले साप्रा समातिरहेका थिए । एकजनाले त खल्तीमा भएको मेरो रिचार्ड कार्ड थुतेर आफ्नो मोबाइलमा रिचार्ज गरिसकेको थियो ।

वरिपरि कोही थिएनन्, अँध्यारो थियो । मेरो होश ठाउँमा थिएन । संसार सकिएझैं लाग्यो । आफ्नो घरमा बस्न बोलाएको मित्रलाई सम्झें । घरपरिवार र अरु साथीभाइलाई सम्झें । जीवनमा गरेका राम्रा–नराम्रा काम सम्झें । छोराछोरीलाई सम्झें । बाबा–आमालाई सम्झें । मलाई लाग्यो– यिनीहरूले मलाई मार्छन् । युवाहरूले महिलालाई बलात्कार गरेपछि मारेका कैयौं उदाहरण छन् ।

आङ सिरिंग भयो ।

मेरो माथिका सम्पूर्ण लुगा फुकालिए । बिजुलीको खम्बामा बलिरहेको उज्यालोका कारण गन्जी अलिपरको क्षितिजमा नजर आएको थियो । जुत्ता अलि वर देखिन्थ्यो । अब उनीहरुको भौतिक हमला थियो कम्मरभन्दा मुनि । म एकपालि जोडले चिच्चाएँ, “गुहार ! ए कोही छ ?”

म चिच्चाइरहें ।

मेरो चिच्याहट कसैले सुनेन । नजिकै पुरानो बस थियो । झाडीजस्ता रुखहरू थिए । चकमन्न अँध्यारो । लगभग मध्यराति । अनि सुनसान सडक ।

मलाई लाग्यो– म जसरी पनि उनीहरूबाट उम्किनै पर्छ । अप्राकृतिक यौनलाई म हृदयदेखि नै घृणा गर्छु । तिनको नितम्बमा आगो लगाउन मन लाग्छ ।

“तिमीहरू को हौ ?” मैले सोधें ।

उनीहरूको उत्तर सुनेर म लल्याकलुलुक भएँ ।

मैले अहिलेसम्म समलिंगी समुदायलाई उच्च सम्मान गरेको छु । कतिपय अवस्थामा तिनको हक र अधिकारको सन्दर्भमा लेखेको छु, बोलेको छु । तिनलाई बोलाउन प्रयोग हुने कतिपय तुच्छ शब्दको घनघोर विरोध गर्छु । ती पनि मानिस हुन्, जनावर होइनन् भन्छु ।

तर, त्यो रात पोखरामा ममाथि जनावरको व्यवहार भयो । म चिच्याएँ, कराएँ, विन्ती गरें– छाड्नुहोस् भनेर । तर, मेरो याचनालाई सुनेनन् । बरु खित्का छाडेर हाँसे, फोहोरी शब्द बोले । मलाई चुम्बन गरे । अरु धेरैथोक गर्ने प्रयास गरे ।

मेरो एकमात्र संकल्प थियो– उनीहरूको प्रयास असफल बनाउँछु । म बलात्कार हुन चाहन्नथें । 

मेरो केही सिप लागेन । संवेदनशील अंगमाथि हमला हुँदै गयो । दुव्र्यवहारको अन्तिम अवस्थामा मैले बल निकालें र लड्ने निधो गरें । हरेक चिजको सीमा हुन्छ, अब सीमा रहेन । न रह्यो बाँस, न बज्यो मुरली । अब बाँस र मुरलीको विरासत जोगाउने कि सुम्पिने भन्नेमा पुगें म । तिनले ममाथि गरेको अपमानजनक आनन्दको खातिर बलि चढ्नुपर्ने भयो कि चढाउनुपर्ने भयो । 

एकजना थिई फुच्ची–फुच्ची । जिउडाल महिलाझैं सर्लक्क परेको तर स्वरचाहिँ पुरुषको । निकै उखरमाउलो भएको थियो उनलाई । एक ‘किक’ निधारमा हान्देको, ड्यांगै ढली । एकछिनपछि पानी, पानी भनी । त्यसको मुखमा एक दिएँ फेरि । त्यसपछि जुरुक्कै उठेर गई । मैले सम्झेसम्म पछाडि नफर्केर दौडिरहेकी थिई ।

(कतिपय सम्बोधनको कुनै लिंग हुँदैन ।)

अब बाँकी रहे पाँच जना । एकजनाको नितम्बमा एक लात हानिदिएँ । बत्तिँदै धेरै पर पुग्यो, त्यसपछि फर्केर अगाडि बढेन । उसको फोन भुइँमा खसेको थियो, लिन पनि आएन । दुई जना आफैं होपलेस भए, हतार गर्दै भागे । बाँकी २ जनालाई म माया गरेरै भए पनि भगाउन सक्थें । तिनलाई भौतिक हमला गरिनँ ।

मैले ती दुईलाई सोधें, “तिमीहरुको घर कहाँ हो ?”

“तनहुँ,” लुछोवाला महिलाको स्वरमा बोलिन् ।

मैले सोधें, “अनि यहाँ के गर्छौ त ?”

गाउँमा सबैले घृणा गरेपछि सहर पसेका रहेछन् । साथीभाइ र परिवारले नै सम्मान नगरेपछि उनको आफ्नो कोही भएन । सबैदेखि दूर भए । अनि पोखरा आए । पोखरा आएर यस्तै धेरै समलिंगी साथीसँग मिलन भयो । अनि सुरु भयो शरीर बेचेर शरीर पाल्ने पेसा ।

दुईजना मसँग रुन थाले । जब साथमा साथीहरू हुन्छन्, हरेक कुरामा जोश आँउछ । जब एक्लै भइन्छ, रुन मन नै लाग्छ । ती दुई जना निरीह भएर रोइरहेका थिए । आफ्नो गल्तीको पश्चाताप भएर होइन, अब मैले गोद्छु भनेर ।

माया पलाएर आयो । संसार जतिसुकै स्वार्थी भए पनि मानवीयताको नाता त छ नि ! सम्झाइबुझाइ गरेर तिनलाई आफ्नो बासस्थानतर्फ जाऊ भनेर विनम्रतापूर्वक आग्रह गरें । मलाई बलात्कार गर्ने असफल प्रयास गरेकोमा उनीहरूले दुःख व्यक्त गरे । सडकको गन्जी र जुत्ता संकलन गरें । जतनका साथ जिप्पर जाँच गरें । बलात्कारको सिकारमा बालबाल बाँचें भन्दै फिस्स मुस्कुराएँ ।

लामो संघर्षपछि मित्रको घरमा आइपुग्दा उज्यालो हुनै लागेको थियो । निद्राबाट ब्युँझेर मित्रले सोधे, “पुलिसले लगेको थियो र ?”