– मुकुल दाहाल

(वैदेशिक रोजगारको क्रममा मृत्युवरण गर्नेहरूलाई)

हिँड्ने बेलामा उनीहरूले

ढोकामा सपनाका घडा राखेर

साइतको रातो टीका मुछेर

निधारमा गुराँस फुलाएका थिए

घामले पिठ्यूँमा धाप पनि मारेको थियो ।

उनीहरू कालो पखेटामा बसेर उडेका पनि होइनन्

जाने बेलामा देशको आकासमा उडिरहेका

बादलहरू झस्किएका पनि होइनन्

जमिन कामेको पनि होइन ।

योजना बुन्दा बुन्दै

केही समयको अलमलपछि-

जसरी निस्किन्छ फुत्त

केही आलश्य हुँदाहुँदै

जसरी लागिन्छ कामतिर

उनीहरू निस्किए ।

घरको आँगनलाई पारेर ओझेल

उड्दै उड्दै पुगे अर्को किनारा ।

जाँदा आफ्नो धर्ती छातीमा राखेरै गएका थिए

बालुवामा नुन टिप्न

जाँदा आफ्नो हिमाल शिरमा राखेरै गएका थिए

पानीमा तैरेको जून टिप्न ।

घर फर्केर आफू सुत्ने ओछ्यानको सिरानी फेर्ने रहर थियो

बालबच्चाहरूको अनुहारको चमक फेर्ने रहर थियो ।

फर्केर आफ्नै आँगनमा बुढिने रहर थियो

कुप्रो परी आफ्नै बाटोमा लठ्ठी टेकी हिँड्ने रहर थियो ।

उनीहरू रहरसँगै थिए

उनीहरू कहर काट्दै थिए

उनीहरू मुस्कान राख्ने बाकस रोज्दै थिए ।

कसरी देख्न सक्थे र-

जंगलको पाटे उज्यालोमा लुकेको बाघ जस्तो

उनीहरूको रहरमै ढुकेर बसेको रहेछ मृत्यु

सपनाको सहरमै लुकेर बसेको रहेछ मृत्यु ।

आफ्नो आँगन भन्दा परको देशमा

उतै दुखे, शिशाको ऐनाजसरी उतै फुटे ।

घरभन्दा शायद आकाश नजिक थियो

उनीहरू आकाश भए

उनीहरू सदाका लागि अन्तै अस्ताए ।