– नरेश फुयाँल

२०७४ को उत्तराद्र्धमा महजोडीसहितका केही हाँस्यकलाकारलाई बोकेर चलचित्र ‘शत्रु गते’ आयो । ‘जात्रा’ निर्देशक प्रदीप भट्टराईको मात्रै नभई यसमा मदनकृष्ण श्रेष्ठ र हरिवंश आचार्य (मह)को ‘फेम’ले बराबर भूमिका खेलेको थियो । महजोडीको त्यही ‘लिगेसी’लाई बोकेर ‘शत्रु गते’ बनेको हो, चलचित्रको नामले नै धेरथोर त्यसलाई इंगित गर्छ । विवाहमा आउने तनावलाई बोकेर महजोडीले बनाएको ‘पन्ध्र गते’ टेलीसिरियलको आधुनिक स्वरूप ‘शत्रु गते’ हो ।

‘पन्ध्र गते’मा दुई पुस्ता थिए, ‘शत्रु गते’मा तीन पुस्ता छन् । पहिलो पुस्ताका महजोडीसँगै किरण केसी, राजाराम गौतम, रमेशरञ्जन झासँगै दोस्रो पुस्ताका दीपकराज गिरी, दीपाश्री निरौला र तेस्रो पुस्ताका प्रियंका कार्की, पल शाह, आँचल शर्मा यसमा अटाएका छन् । यसले पारिवारिक कथा भन्छ । दुई परिवारबीच जोडिन लागेको सम्बन्धमा आउने उतारचढावको कथाले नै चलचित्रलाई बाँध्छ ।

सुरेश (पल शाह) र सन्ध्या (आँचल शर्मा) प्रेम सम्बन्धमा हुन्छन् । उनीहरूको विवाहलाई परिवारले मूर्त रूप दिन खोजिरहेका बेला छिमेकीका रूपमा आइपुगेका खलपात्र राहुल (दीपकराज गिरी)ले गर्ने ‘यूट्युबे’ उट्पट्याङले कथाको गति समात्छ । नेपालमात्रै नभई विश्वभर ‘मोनिटाइजेसन’का नाममा ‘यूट्युब’मार्फत गरिने चर्तिकलालाई यसले राम्रै प्रतिनिधित्व गरेको छ ।

चलचित्रमा कथा नयाँ छैन । कलाकार नयाँ छैनन् । नेपाली चलचित्रहरूले वर्षौंदेखि भनिरहेकै कथा छ यसमा पनि । तर, निर्देशक भट्टराईले कथालाई भन्ने शैली भने केही फरक अपनाएका छन् । ‘जम्बो’ कलाकार टोलीलाई उनले सम्हालेर कथा भनेका छन् । फरक हो— यस्तो कथा कसैलाई जबर्जस्त लाग्छ, कसैलाई मध्यम । चलचित्र हेर्नु पनि वैयक्तिक कला हो ।

चलचित्र कथाभन्दा पनि अभिनयका दृष्टिले सशक्त छ । त्यसमा पनि रमेशरञ्जन झा अब्बल छन् । हरिवंश आचार्यको भूमिका सम्झनामा रहिरहनेछ । तर, ठाउँठाउँमा कथाले भन्दा पनि चरित्रले कथा मागेको देखिन्छ ।

चलचित्रको गतिलाई ब्याकग्राउन्ड म्युजिकले भने साथ दिँदैन । नेपाली चलचित्रमा अचेल ब्याकग्राउन्ड म्युजिकलाई अति नै महत्व दिन थालिएको छ । कथावस्तु र संवादलाई मिचेर जब ध्वनिको साथ लिन थालिन्छ, चलचित्र त्यहीँनेर चिप्लिन्छन् । सुजिल कर्माचार्य यहाँ ‘फ्लप’ भएका छन् । यसलाई छाड्ने हो भने सांगीतिक पक्ष सुन्दर छ । ‘पिरतीको बर्को’ र ‘रूपै मोहनी’ गीत कर्णप्रिय छन् ।

महजोडीका हरिवंशको भूमिका स्मरणीय हुँदाहुँदै अर्का जोडी मदनकृष्णको भूमिका चलचित्रमा ‘राख्नका लागि राखिएको’ भान हुन्छ । सम्भवतः मदनकृष्णको शारीरिक अस्वस्थताका कारण उनको भूमिकालाई त्यसरी प्रस्तुत गरिएको हुन सक्छ । तर, चलचित्रमा यस्ता ‘फर ग्य्रान्टेड’ भूमिकाले ‘भातमा ढुंगा’ लाग्छन् । पल शाहको भूमिकालाई चुस्त बनाउन निर्देशक चुकेका छन् । छिटोछिटो बोल्ने संवाद र कमजोर प्रस्तुतिले उनी कमजोर प्रेमी सावित भएका छन् । आँचलको अभिनय पनि मध्यम लाग्छ ।

सँगै दीपकराज गिरी, दीपाश्री निरौला र राजाराम पौडेलका संवादले चलचित्रले दर्शकलाई दुई घण्टा बाँध्छन् । पल र आँचलको प्रेम सम्बन्ध युवा दर्शकले आफ्नै अनुभूत गर्न सक्छन् । अर्को सुन्दर पक्ष भनेको— ससाना संवादले पनि हाँस्य पैदा गर्छन् । ‘सिच्वेसनल कमेडी’को विधामा यो चलचित्र आकर्षक लाग्छ ।

चलचित्रले पहाडी र मधेसी समुदायको कुरालाई गहिराइमा पुगेर नभने पनि त्यसलाई छुन भने खोजेको छ । यसको अर्थ ‘शत्रु गते’ले मनोरञ्जनसँगै सामाजिक सन्देश पनि दिन खोजेको छ । तर, पनि चलचित्र मनोरञ्जनमै केन्द्रित छ । 

प्रदीप भट्टराईले यसअघि ‘जात्रा’ निर्देशन गरेर चलचित्रलाई सिर्जनात्मकता दिँदै व्यापारिक रूप दिन सक्ने सम्भावना देखाएका थिए । दोस्रो चलचित्रमा आइपुग्दा उनले पुरानो लयभन्दा केही फरक गर्न खोजेका छन् । उनले बजारको नाडी छामेर यो चलचित्र बनाएका छन् ।

बजारका लागि निर्देशक भट्टराई चुकेका छैनन् तर यही सूत्रमा रमाएको खण्डमा उनी पनि अहिलेका निर्देशकहरूकै भीडमा हराउनेछन् । ‘शत्रु गते’ले बजारको मन जिते पनि त्यसको जस भट्टराईभन्दा हरिवंशलाई जाने भने निश्चित छ ।