२०७२ साल केहीका लागि खुसी बोकेर आयो होला तर धेरैका लागि भने आँसु लिएर आयो । हजारौंले अकालमा ज्यान गुमाए । कैयौं अङ्गभङ्ग भए । वैशाख १२ गतेको त्यो कहालीलाग्दो भूकम्पले हजारौंलाई घरबार बिहिन बनायो । त्यो भूकम्पले अझै छोडेको छैन नेपालीलाई । हजारौं नागरिक अझै पनि खुला आकाश मुनी बस्न बाध्य छन् । त्यही भूकम्पले रजनी केसीका थुप्रै आफन्तलाई लग्यो ।
रजनी पोखरामा थिइन्। चौरको एक छेउमा रमेश उप्रेती गुण्डाहरुलाई ठेगान लगाउँदै थिए । अर्को छेउमा आफ्नो अस्मिता बचाउन रजनी कुदिरहेकी थिइन् । अचानक जमिन हल्लियो । के भो ? के भो ? होहल्ला भयो । भूकम्प गएको रहेछ । छेउछाउका घरबाट मान्छे बाहिर निस्किन थाले । कोकोहोलो मच्चियो ।
‘ब्रास्लेट’को एक्सन कट बन्द भयो । रजनीलाई घरको याद आयो । बुवाआमा र भाइ तारन्तार दिमागमा घुम्न थाले । के भयो होला ? मनमा ढ्याङग्रो बज्न थाल्यो । फोन दाविन् । नेटवर्क व्यस्त । लाग्दै लागेन । धरहरा लड्यो रे ! भन्ने खबर आयो । बसन्तपुरको मन्दिर छैन रे ! भन्ने खबर आयो । काठमाडौंका आधा घर लडे रे !, अस्पतालमा मृतकको शव राख्ने ठाउँ छैन रे !, अस्पतालको आँगनमा राखेर घाइतेको उपचार भैरहेको छ भन्ने खवर आयो । तर, रजनीको फोन लागेन । उनको सात्तो गयो । अबेर राति बल्ल फोन लाग्यो । बुबाले हेलो भनेको आवाज सुनियो । सबैलाई ठिकै छ भनिनसक्दै फोन काटियो । धन्न ! घरका कसैलाई केही भएनछ । मन थामियो । ०७२ को विनासकारी भूकम्पको त्यो दिन अहिले पनि रजनीको दिमागबाट राम्रोसँग उत्रिन सकेको छैन ।
सुटिङ स्पटमा तनाव दिए पनि ‘ब्रास्लेट’ ले स्क्रिनमा भने साथ नै दियो । रमेश उप्रेतीको कमब्याक मुभी थियो । मिडियामा चर्चा थियो । रमेशसँग स्क्रिन सेयर गरेकी रजनीको पनि चर्चा नै थियो । भलै चलचित्रले बक्स अफिसमा भने उल्लेख्य व्यापार गरेन । तर, रजनी भने नोटिस भइन् ।
० ० ०
स्कुलमा सबैले डाक्टर, पाइलट वा इन्जिनियर बन्नुपर्छ भन्थे । कसैले ठूलो भएपछि के बन्ने नानु भनेर सोध्नेलाई रजनी डाक्टर बन्छु भनिदिन्थिन् । तर, उनलाई डाक्टर बन्न के गर्नुपर्छ भन्ने थाहा थिएन । समय बित्यो । उमेर बढ्यो । रहर र आकांक्षा पनि बढे । समयको हुरीसँगै उनको जिन्दगीको लक्ष्य पनि बदलियो । अब के बन्ने नानी पढिसकेर भन्नेहरुलाई दिने जवाफ पनि बदलियो । भन्न थालिन्,म त सेकेण्ड लेफ्टिनेन्ट बन्ने हो । उनको बुवाको चाहना पनि उनलाई आर्मी अफिसर बनेको हेर्ने रहर थियो । “छोरी सेकेण्ड लेफ्टिनेन्ट बन्नुपर्छ,” भन्थे । तर न रजनी सेकेण्ड लेफ्टिनेन्ट भइन् न उनका बुवा रहे । दैबले रजनीबाट छुटाएर बुवालाई माथि लग्यो । छोरीको परिपक्व प्रगति उनले नियाल्नै पाएनन् ।
० ० ०
ऋतुहरु जसरी फेरिन्छन् मान्छेका चाहनाहरु पनि त्यसैगरी नयाँनयाँ पालुवा हाल्दै जान्छन् । रजनीले सिनेमा हेर्न थालिन् । उनलाई त्यसैले लोभ्याउन थाल्यो । फरर... केश उडाएर आकर्षक जिउडाल भएको लोभलाग्दो ठिटोसँग अंकमाल गर्दै कलकल निर्मल पानी बग्ने खोलाको किनारमा अंकमाल गर्ने हिरोइन जस्तै हुन पाए, ओहो !
सम्भव छ ?
उनी आफैंले आफैंलाई प्रश्न गर्थिन् ।
सानैदेखि नाच्न सिपालु उनलाई चलचित्र क्षेत्रप्रति मोह थियो । फार्मेसीकी विद्यार्थी भए पनि उनको परिवारलाई रजनीको मनको चाह थाहा थियो ।
रजनीले लिकरको विज्ञापन खेलेकी थिइन् । त्यो फोटो चलचित्र निर्माता छबीराज ओझाले देखेका रहेछन् । उनले रजनीलाई बोलाए । छबीलाई चलचित्र ‘लोफर’ का लागि नयाँ अनुहार चाहिएको थियो । रजनीलाई चलचित्रमा डेब्यू गर्नु थियो । उनले निर्देशक आदित्य विक्रम लम्सालसँग भेटाइदिए । आदित्यले अडिसन लिए । स्क्रिनका लागि स्किन टेस्ट गरे । रजनी ‘रअ’ थिइन् । वर्कसपमा पठाइदिए ।
चलचित्रमा दयाहाङ राई थिए । रजनीलाई थाहा थियो । आर्यन सिक्देल थिए । रजनीलाई थाहा थिएन । छायांकनमा जाने बेलामा थाहा पाइन् आर्यनसँग उनले स्क्रिन सेयर गर्दैछिन् । आर्यनको फ्यान रजनी एक्साइटेड भइन् । पहिलो चलचित्रमै उनले राम्रो ब्यानर भेट्टाइन् । स्टार कलाकार भेटिन् । “सायद म लक्की थिएँ र राम्रो ब्यानर र राम्रा कलाकार एकै पटक भेटेँ । जति ममा त्यो बेला एक्साइटमेन्ट थियो त्यो भन्दा धेरै मैले उहाँहरुबाट धेरै सिक्नुपर्छ र आफूलाई चाँडै ग्रुम गर्नुपर्छ भन्ने थियो,” रजनीले डेब्यू मुभी अनुबन्धको क्षण सम्झिइन् ।
० ० ०
लोफरमा अभिनय गरिन् । राम्रै प्रतिक्रिया पनि पाइन् । तर, उनलाई चलचित्रको काम ‘अजिव’ लाग्यो । दुई घण्टाको चलचित्र खिच्न २ महिना लाग्ने । एउटै सटका लागि २०–२५ टेक लिनुपर्ने । डविङमा एउटै डाइलग दर्जनपटक सम्म दोहोर्याउनु पर्ने । त्यसैले उनलाई लाग्यो, सामान्य एक्सपिरियन्स भैगयो । अब बाहिर जान्छु ।
सोचेजस्तो हुन्न जीवन जस्तो भोग्यो उस्तै हुन्छ.... । यो गीतले भने जस्तै हो जीवन यथार्थमा । नसोचेको हुँदै जान्छ, त्यसलाई भोग्दै जानुपर्छ ।
नारायण रायमाझीले चलचित्रका लागि अफर गरे । उनले बनाउँदैथिए,‘परदेशी’ । हिरो थिए,इण्डियन आइडल प्रशान्त तामाङ । घरमा सोधिन् । आमाले नारायण रायामाझीले राम्रो चलचिभत्र बनाउँछन् । खेल छोरी भनिन् । उनले आमाको सुझावलाई नकार्न सकिनन् ।
प्रशान्त तामाङ जसलाई उनले इण्डिउन आइडल बनाउन भोट हालेकी थिइन् । दक्षिण एसियाकै प्रतिष्ठित म्युजिकल रियालिटी शोका विजेता प्रशान्त कस्ता होलान् ? जीतको अभिमान होला । अरुलाई गर्ने व्यवहार रुखो होला उनकोे मनमा यस्तै थियो ।
यथार्थ त फरक रहेछ । उनी त शान्त तलाउ पो रहेछन् । मिजासिलो स्वाभाव । सहयोगी बानी । अनि कामप्रतिको उच्च लगाव । काम गर्न सजिलो भयो ।
चलचित्र दसैंको अवसर पारेर रिलिज भयो । सबैले मन पराए । सुपरडुपर हिट भएको चलचित्रले बक्स अफिसमा राम्रो उपस्थिती जनायो । सँगै सेतो पर्दामा पनि रजनीको बलियो उपस्थिती देखियो । उनी चलचित्रमै रत्तिइन् । विदेश जाने उनको मोह भङ्ग भयो । चलचित्रमै रम्ने रहर भयो ।
परदेशी चलचित्रकै प्रोमोशनका लागि उनी पाल्पाको रामपुर पुगेकी थिइन् । त्यहाँ एक बृद्ध महिलाले भनिन्, “नानी मैले मेरो छोराका लागि खोजेको बुहारी तिमी जस्तै हो । सिधा सोझी । घर गरेर खाने । छोरो घराँ नभए पनि घर धानेर बस्ने ।” उनको आशय रजनीलाई बुहारी बनाउन पाए हुन्थ्यो भन्ने थियो ।
रजनी नोस्टाल्जिक हुन्दै भन्छिन्, “त्यो चलचित्रमा मैले जुन चरित्र निभाएकी थिएँ । म त्यस्तै छु र मैले मेरो जिन्दगीमा भोगेको समस्या हो भन्ने उहाँलाई लागेको थियो । तर त्यो पर्दाका लागि गरिएको अभिनय मात्रै थियो ।”
यस्तै दर्शकको अगाध मायाँ र स्नेहले नै हो रजनीलाई विलेश पलायन हुनबाट छेकेको । यस्तै प्रतिक्रिया र सफलताले हो उनलाई चलचित्रमै रोकिराखेको ।