– रुपेशश्रेष्ठ
राक्षसी 'रावण्य' बाढीलेउमारेको
एक्लोहिलेटापुमा
निस्सारउभिएकीछेसीतादेवी ।
दुईखुट्टाटेक्दा
अर्थोकटेकाउनेमाटोछैन
गुहारमाग्नहातफैलाउँदा
भास्सिन्छटापु ।
सीतादेवीरुनसक्दिन
आँसुकोभेललेबगाउनसक्छटापु
बढ्नसक्छबाढीकोभेल ।
धोतीकोसप्कोलेभिजाउँछे
आशासुकेकाआँखाहरु
मैलोपानीकोपींधमापौडिन्छचेतना
डुबेरखोज्छलव-कुशहरु
मनमनैगुहार्छेरामभरोसलाई ।
क्षितिजकोपारितिरनाउलिएरखोज्छ 'लक्ष्मण'
सीतादेवीहिलोभएरबग्नखोज्छे
वायुभएर 'हनुमान' आकाशैआकाशैकुद्छ
सीतादेवीवाफिएरउड्नखोज्छे
तररामभरोसकोभरोसालेबनेकीसीतादेवी
नहिलोहुन्छेनवाफबन्नसक्छे
बस्–
छातीमारामभरोसबोकेर
माटोकोटापुमाभास्सिनतयारबस्छे
'लक्ष्मण'कोनाउभेलकोरेखाकाटेरउँभोचढ्दैन
'हनुमान'लेसीतादेवीकोसुगन्धभेट्दैन ।
जसरीबिलाउँछन्वर्षामाहावाकाझोंक्काहरु
त्यसरीबिलाउँछक्षितिजपारिकोनाउ
जसरीफुट्छन्पानीकाफोकाहरु
त्यसरीनैफुट्दैजान्छरामकोनाउँ
जसरीबगाउँछभेललेखोक्रामुढाहरु
त्यसरीनैबग्दैजान्छन्सीतादेवीकागोडाहरु ।
आखिरीमा
'रावण्य' बाढीकोवेगमा
बग्दैगयोटापु,हराउँदैगयोटापु
बग्दैगईसीतादेवी,हराउँदैगईसीतादेवी ।
सरकारजस्तै
हो, ठ्याक्कैसरकारजस्तै
बानरसेनाकोमाझ
वर्षाथामिउन्जेलकुर्दैबस्छ
दूरकिनारामारामभरोस
जतिन्जेलमापग्लेरपानीमा
हिलोबनिसक्छेसीतादेवी ।
Twitter: @roopess