नेता ती हुन्, जो आफू बाटो बनेर जनतालाई हिँडाउँछन् । तर, ती पनि नेता भएका छन्, जो जनतालाई बाटो बनाएर आफू त्यो बाटोमाथि हिँड्छन् । 

ती नेता नै देउता हुन्, जो जनताको मनमन्दिरमा बस्छन् । 

सिधा प्रश्न गरेँ– शेरबहादुरजी ! लज्जा के हो ? तपाईंहरू कसका नेता ? 

शेरबहादुरजी ! सबैभन्दा पहिला यो प्रश्न तपाईं र पुष्पकमल दाहालजीलाई हो । 

विधिको शासनविरुद्धको कुरुक्षेत्रमा तपाईंहरूको लज्जाजनक पराजय भएको छ, स्वीकार्ने कि नस्वीकार्ने ? अब कुन योग्यताले आफूलाई योग्य ठान्ने ?

यही प्रश्न तपाईंजस्ता सबै दलका, सबै दलदलका र सबै दलबलका नेताहरू रामचन्द्र पौडेल, खड्गप्रसाद ओली, माधवकुमार नेपाल, झलनाथ खनाल, कमल थापा, विजय गच्छदार, महन्त ठाकुर, उपेन्द्र यादवलगायत राजेन्द्र महतोजीहरूलाई पनि हो । तपाईंहरूले पनि कुनै न कुनै रूपमा सधैं विधिको शासनविरुद्धको चलखेललाई नै राजनीति बनाउनु भएको छ । र, बारम्बार लज्जास्पद पराजय पनि भोग्नुभएको छ । तर, अझै आफूलाई नै योग्य नेता ठान्दै हुनुहुन्छ ?

कसरी मानौं तपाईंहरूलाई नेता ? नेताका घर जनताका आस्थाकेन्द्र मानिन्छन् तर तपाईंहरूका घर डन, दलाल र माफियाका अखडा भएका छन् । सडकमा राष्ट्रवादको गीत गाउने मुख तपाईंहरूकै हुन्छ । राष्ट्रघातको ग््य्रान्ड डिजाइन तपाईंहरूकै कोठाबाट आउँछ । तपाईंहरूलाई कुन भगवानले बनाए, जसको मुख र मन कहिल्यै मिल्दैन ! 

जनता साना घरमा बस्छन् । तपाईंहरू ठूला घरमा बस्नुहुन्छ । ठूला घरबाट निस्केको दूर्गन्धको भेल र धूवाँको मुस्लोले देश प्रदूषित भइसकेको छ । छ्या.. ठूला घरभित्र कति धेरै फोहर ! आफ्नै देशका नेता छेउ पर्दा नाक थुन्नुपर्ने दुर्भाग्य कस्तो हुन्छ ? अरु कुन देशका नागरिकले बोहेरका होलान् हाम्रोजस्तो दुर्भाग्य ? 

प्रधानन्यायाधीश सुशीला कार्कीको नयाँ घरको चर्चा भाइरल भयो । किनभने त्यो सानो घर, घरमात्र हैन, निष्ठाको मन्दिर पनि हो । छ, तपाईंहरू कुनै नेताको यस्तो घर ? 

नेताहरूका महँगा र सुकिला लुगाले आङ र अंग छोपिन्छ तर अनुहार नांगै छ । नांगो अनुहारमा ‘फूल’ हैन लज्जाका अण्डाकार ‘फुल’ फुल्न थालेको धेरै भइसक्यो । निष्ठाका नेत्र जब लोभ, लालच र स्वार्थका कचेराले पुरिन्छन्, तब आफ्नै अनुहारमा झुन्डिएका फुल आफैंले देखिँदैन । तपाईंहरू प्रायः सबैका अनुहार हेरिनसक्ना छन् । 

नेताहरू ! तपाईंहरूलाई म डेनिस लेखक ह्यान्स सी एन्डरसनको कथाको बादशाह जस्तो देख्न थालेको छु । 

बादशाहलाई देशको परवाह थिएन, नयाँ–नयाँ पोशाक र सुखसयलको तृष्णामात्र थियो । एकदिन दुई चतुरले बादशाहका लागि नयाँ पोशाक बनाए । हावाले बुनेको कपडा भनेर बादशाहलाई पहिराए । बदलामा बादशाहबाट अथाह सम्पत्ति पाए । बादशाहले आफ्ना अनुचरलाई सोधे, सबैले ‘महान् व्यक्तित्व’ भनिदिए । बादशाह त्यही पोशाकमा नगरको परेडमा गए । बादशाहसामु असल देखिन वरिपरिका सबैले प्रशंसा गरे, महान् भनिदिए । बादशाहलाई देखेर एउटा सानो बालख कहालिएर रुन थाल्यो । रुँदै भन्न थाल्यो, “बादशाह त नांगै छन् ।”

अहिले म त्यो बालकजस्तै भएको छु । मेरा आँखा त्यो बालखका आँखाजस्तै भएका छन् । नाक थुनेर हिँड्न थालेका ‘आमजनता’ नेताको नग्नता देखेर आफ्ना आँखा छोप्न बाध्य छन् । 

शेरबहादुरजी ! प्राडो र पजेरो संस्कृति भित्र्याएर नेपाली राजनीतिलाई धनधान्य बनाउने श्रेय तपाईंसँग छ । ऊबेलाको सांसद् खरिदबिक्रीको ‘धन्धा’ अहिलेसम्म चलेको छ । उहिले ती हाम्रा जनप्रतिनिधि थिए, सांसद् थिए । हाम्रा जनप्रतिनिधिलाई तपाईंहरूले ‘भेडाबाख्रा’मा रुपान्तरण गरेर ‘प्राइस ट्याग’ लगाउनुभएको हो कि हैन ? 

जनतालाई अझै भ्रम छ, प्रतिनिधि चुन्यौं । तपाईंहरू भ्रममुक्त हुनुहुन्छ– जनताले फेरि ‘भेडाबाख्रा’ छानेर पठाएका छन् । खेलोफड्को चलिरहेको छ । यो घृष्णास्पद अभ्यासको अन्त्य तबसम्म हुन्न, जबसम्म तपाईंहरूको पुस्ता रहन्छ । 

सबै दलका सबै नेताले सधैं राज्य र राज्यका अंगलाई मौरीको रसिलो चाको ठान्नुभएको छ । मह काढ्ने, हात जनतालाई चटाउने, आफूले डाडु डुबाउने गर्नुभएको छ कि छैन ? तपाईंहरू कांग्रेस, एमाले, माओवादी, राप्रपा, मधेसवादी वा अरु जो–जो हुनुहुन्छ, आँखा चिम्लेर राष्ट्रको ढुकुटीमा डाडु डुबाउनु हुन्छ । हो, कि हैन ?

शेरबहादुरजीले सर्वोच्च अदालतलाई पनि त्यही चाको देख्नुभो । मह काढ्न झुम्राको सुत्लामा महाअभियोगको आगो सल्काएर कोच्नुभो । तर, त्यो मौरीको चाको थिएन, अरिंगालको गोलो थियो । 

यसलाई दृष्टिभ्रममात्र हैन, मतिभ्रम पनि भनिन्छ । राजनीतिमा मतिभ्रम अयोग्यताको ‘ए प्लस’ ग्रेड हो । 

सुशीला कार्की प्रधानन्यायाधीश मात्र हैन, उनका कर्मले उनलाई न्यान्याधीपति बनाएको छ । विधि–विधान र नीति–नियमका संरक्षक भनेर चिनाएको छ । ‘राक्षसीरूप’ विरुद्ध उभिने दुर्गाको अवतारका रूपमा उभ्याएको छ । बाँच्ने कर्म नै हो, मान्छे हैन । 

शेरबहादुरजी, देशका नीति–नियम, विधि–विधानलाई कुल्चेर, किचेर, मिचेर, थिचेर, मारेर सत्ता र पैसाको खेलोफड्को गर्ने तपाईंमात्र हैन, सबै हुन् । सत्तालाई तपाईंहरूले जुवाको खालमात्र हैन, ‘रेडलाइट जोन’ जस्तो बनाउनुभएको छ । जो तिर्खायो, गयो, प्यास मेट्यो । त्यही गरेर, त्यही देखेर, त्यही सिकेर फेरि पनि त्यही गर्नुभो, अरिंगालको घानमा पर्नुपो । जनता जनार्दन पनि हुन्, अरिंगाल पनि हुन् । 

बामदेव गौतमजीले सुरु गरेको प्रहरी महानिरीक्षक शिकारको बिँडो सबैले थाम्नुभो । त्यसपछिका कुनै नियुक्ति विवादरहित भएनन् । त्यही बिँडो समाएर धेरै महानिरीक्षक भए, अन्ततः प्रायः सबै जेल गए । नेताका शिकारलाई प्रधानन्यायाधीशले जेल कोच्नु अपराध ठहरियो । महाभियोगलाई गुडियाको खेल सम्झिनुभो । तपाईंको ‘अनाडीपन’लाई अरु के भनौं ? शब्द छैन, धिक्कार भनेँ । 

टुकुचाको गन्धेपानी पिएर हजार अपराध गर्नेले अरुलाई पवित्रताको पाठ नसिकाउँदा राम्रो । तपाईंहरूका मन–मस्तिष्कमा सधैं स्वार्थ र लालचको टुकुचा बगेको छ । त्यो सफा गर्नुस् । 

मानिसबाट त्रुटि हुन्छ । मानिसले गल्ती गर्छ । त्रुटि र गल्ती क्षमायोग्य हुन्छन् । तर, कसैले त्यही गल्ती बारम्बार दोहो¥याउँछ भने त्यो गल्ती हैन, अपराध हुन्छ । अपराध कहिल्यै क्षमायोग्य हुदैन । त्यसलै भष्मासूरहरू कहिल्यै क्षमायोग्य छैनन् ।

नेताज्यूहरू ! तपाईंहरूले त्रुटि र गल्ती हैन, सधैं अपराध गर्नु भएको छ । बारम्बार गर्नुभएको छ । तपाईंहरूले जतिपटक, जति ठूलो अक्षम्य अपराध गरे पनि सधैं क्षम्य हुने ? तपाईंहरू नै सधैं सत्ताको योग्य भइरहने ? के राजनीतिमा अपराध नै योग्यता हो ? लज्जाहीनताको पराकाष्ठा योभन्दा अर्को के हुन्छ ?

आज नेपाल दक्षिण एसियाको सबैभन्दा गरिब मुलुक भनेर चिनिएको छ । सगरमाथाको देश हैन, विश्वकै सबैभन्दा अग्ला भ्रष्टाचारी नेताहरूको देश भनेर चिनिएको छ । किन तपाईंहरूलाई अलिकति पनि लज्जाबोध छैन ? किन अलिकति पनि संकोच हुँदैन दुर्नाम कमाएर बाँच्न ? देशको दुर्गतिको जिम्मा कसले लिने ? 

तपाईंहरूले आजसम्म कति अपराध गर्नुभएको छ, थाहा छ ? आफैं तोक्नुस् तपाईंहरूलाई के अभियोग लगाउने ? महाभियोगभन्दा ठूलो अभियोग के हुन सक्छ ? के सजाय दिने ? देशको दुर्गतिको कारण तपाईंहरू हो कि हैन ? 

सबै पार्टीका यी सबै नेतालाई यिनै हरफबाट प्रश्न गर्न चाहन्छु– तपाईंहरूमध्ये को छ चोखो ? छातीमा हात राखेर जन्म दिने आमाको कसम खाएर भन्न सक्नुहुन्छ, मैले राष्ट्र लुटेको छैन भनेर ?

राष्ट्र भनेको माटोमात्र हैन, मातृभूमि हो । मातृभूमि आमा हुन् । मातृभूमि लुट्नु र मातृघात गर्नु समान अपराध हो कि हैन ? 

एउटा अपराधीले आफ्नो अपराध लुकाउन अर्को झन् ठूलो अपराध गर्छ । त्यही स्थिति, त्यही मनस्थिति, त्यही दिशा र त्यही गतिमा तपाईंहरूले सधैं त्यस्तै अपराध गर्नुभएको छ कि छैन ? रावणले जटायुका पखेटा छिमलेजस्तो देशका योग्य, कर्मठ र इमान्दार व्यक्तिको पखेटा छिमलेर आफ्नो कुत्सित स्वार्थ पूरा गर्नेभन्दा अरु बहादुरी कसले के गर्नुभो ? 

औषधि ‘डेट एक्सपाएर’ भएपछि विष हुन्छ । प्रयोग गरे मान्छेको मृत्यु पनि हुन सक्छ ।

तपाईंहरू देशका लागि ‘डेट एक्सपाएर’ औषधिजस्तो भइसक्नुभएको छ । तर, अक्सिजन लिएर भए पनि देश टोक्न छोड्नुहुन्न । देश मरिरहेको छ, अस्तिभन्दा हिजो, हिजोभन्दा आज । जनतालाई सधैं भोलिको त्रास छ । यो अपराध हो कि हैन ?

अभिभावकको भूमिका निभाउनुपर्ने देशको जेठो र जिम्मेवारी पार्टीका नेताहरूले विवेक गुमाउँदा लोकतन्त्र झनै बदनाम हुँदै गएको छ । शेरबहादुरजी ! कलंकको टीको कहिल्यै मेटिँदैन । 

नेताज्यूहरू ! स्वार्थको कचेरा पखालेर विवेकका आँखा खोल्नुस् । 

देशको प्रधानमन्त्री बन्ने भनेको आफ्नो रहर पूरा गर्नलाई नै हो । अहिलेसम्म धेरैले रहर पूरा गर्नुभो । तर, देश लज्जित छ, यो कस्तो लोकतन्त्र ? 

आगे ‘गणेशमानजीका भेडा’हरूको मर्जी । खराउपूजा गरेर आफ्ना नेतालाई एन्डरसनको कथाझैं बादशाह बनाउने कि कांग्रेस बचाउने ? लोकतन्त्रलाई थप बदनाम हुनबाट बचाएर सुदृढ बनाउने कि कांग्रेसको डुंगासँगै लोकतन्त्रको जहाज पनि डुबाउने ?

नेताज्यूहरू ! जनतालाई विकल्प स्वीकार्न वाध्य नबानउनुस् । जनताका मनमन्दिरमा बस्ने देउता बन्नुस्, शुभकामना !