– सफर पोखरेल

लेख्दै मेट्दै,

फेरि लेख्दै मेट्दै,

कुनै कविता म रच्न खोज्दैछु

मानौं यो कुनै बालुवाको बगर हो

जहाँ म

मायाका कणहरु लेख्न खोज्दैछु ।

छालजस्तै उर्लिन्छन् भावहरु मनमा

तिमी किनार बनेर पर उभिएकी छ्यौ

र, म त्यही किनारलाई छुन खोज्दैछु ।

केहीबेर अघि,

जुन गल्ली हुँदै तिमी गयौ

र हरायौ अँध्यारोमा,

त्यही बाटोका डोबहरु पछ्याउँदै

यी पाइलाहरु अघि बढ्न खोज्छन् ।

तर त्यो गल्लीको बाटो

कहाँसम्म पुग्छ र रोकिन्छ,

वा रोकिन्न,

थाहा छैन मलाई ।

म र मेरा पाइलाहरु फरक हौं

म मेरो मस्तिष्कले चल्छु,

मेरा पाइलाहरु मायाले चल्छन् ।

मेरो कुनै कथा छैन

र मान्छेहरुले देखेजस्तो

वा अनुमान गरेजस्तो पनि होइन

किनकि मलाई थाहा छ,

यो अथाह छ

र, यसको कुनै अन्त्य छैन ।

जे कुराको कुनै अन्त्य छैन

त्यसलाई शुरु म कहाँबाट गरूँ !!

म नास्तिक होइनँ

यत्ति हो,

मलाई भगवानमा विश्वास लाग्दैन

कुनै दिन तिम्रो दीर्घायुको कामना गर्दै

कुनै मन्दिरमा उभिएर धूप बालेछु भने,

नसम्झ मैले भगवानलाई सम्झिएँ ।

त्यो पल मैले तिमीलाइ सम्झेको हुनेछु

मैले नसम्झिए पनि

मेरो मनले सम्झिएको हुनेछ ।

तिमीले नसुन्न खोज्दाखोज्दै पनि

मैले मेरो मन तिम्रो अगाडि पोखिदिएँ

बिस्कुनजस्तै छरिएको मन

तिमीले देख्यौ वा देखिनौ,

थाहा छैन मलाई ।

बेला-बेला लाग्छ,

मैले मेरो मन तिम्रो सामुन्ने पोखेर

रित्तो-रित्तो बनाएँ यसलाई

अब तिमीलाई सुनाउन

केही बाँकी छैन यसमा ।

र फेरि लाग्छ,

मेरा भावनाहरु तिमीसम्म नपुग्दै

बाटैमा हराए कि कतै !

बिलाए कि कतै !

फेरि कताकताबाट भरिएर आउँछ मन

र सोच्छु-

तिम्रो सामुन्ने पोखिऊँ फेरि म ।

तर जसै तिम्रोअघि हुन्छु

शब्द हराउँछन्

बोली बिलाउँछ

म त अमूक र अवाकजस्तो हुन्छु ।

र पनि,

केही शब्दहरु खोजेर,

मन बटुलेर,

लेख्दै मेट्दै,

फेरि लेख्दै मेट्दै,

कुनै कविता म रच्न खोज्दैछु

मानौं यो कुनै बालुवाको बगर हो

जहाँ म

मायाका कणहरु लेख्न खोज्दैछु ।