मेरो दाह्री काट्दिँदै गर्दा ऊ अडियो । मैले घडी हेरेँ, ९ बजिसकेको छ । अफिस जानु छ, अनि मेरो दाह्री आधामात्र काटिएको छ । झनक्क रिस उठ्यो । मेरो घरबाट सबैभन्दा नजिकैको सलुन, सधैं आउँछु । उसलाई मेरो समय थाहा छ । त्यही पनि अड्किन्छ ।

“के भो ?” झर्केकै स्वरमा सोधेँ ।

“न्युज हेर्नू न !” ऊ उत्साहित देखियो ।

“मेरो अफिस जानु छ ! चाँडो गर न यार !” मलाई उसको टिभीमा आएको न्युजमा कुनै चासो छैन ।

बूढीले खाना पस्केर मेरो मोबाइलमा 'छिटो आउनू' भनेर म्यासेज गरेको पाँच मिनेटजति भयो । मैले पाँच मिनेट नै भनेर रिप्लाई गरेको थिएँ । त्यो रिसाएको अनुहारदेखि मलाई सबैभन्दा डर लाग्छ । राजाभन्दा नि !

“खोइ आज अफिस जानुहोला जस्तो लागेन, कर्फ्यु लाग्ने हल्ला छ हस्तिनापुरमा !” ऊ खिस्स हाँसिदियो । रिसाएजस्तो पनि कसरी गरौँ । छुरा उसैको हातमा छ । दाह्रीसँगै गाला पनि काटिदियो भने ? थोरै डर पनि लाग्यो ।

“किन के भो र ?” अलि नरम भएर सोधेँ ।

उसले टिभीको भोल्युम बढायो । टिभीमा द्रौपदीका अर्धनग्न तस्बिरहरू छ्यापछ्याप्ती आएका थिए । हस्तिनापुर न्युजमा राजदरबारको रिपोर्टर हिजोको घटनाबारे बेलीविस्तार लाउँदै थियो । युधिष्ठिरले भाइहरुसहित द्रौपदीलाई नि जुवामा हारेछन् । त्यो खेलेको खाल टिभीमा पटक-पटक जुम-इन, जुम-आउट हुँदै थियो । ऊ चिच्याउँदै थियो, “यही हो त्यो जुवाको खाल, जसमा द्रौपदीलाई बाजी थापियो !”

द्रौपदीमाथि जोरजबर्जस्ती नै भएछ । भित्रैबाट कसैले सीसीटीभीको फुटेज लिक गरेपछि महिला अधिकारवादीहरु बाहिर निक्लेछन् । एकजनालाई गोली पनि लागेछ । अहिले राजदरबार नजिकैको स्थिति तनावग्रस्त हुँदैछ । कर्फ्यु लाग्लाजस्तो छ भनेर तलका स्क्रोलहरु बताउँदै थिए । म आधा दाह्रीमै सोचमग्न भएँ । के हुन लाग्या हो यो द्वापर युगमा ! घोर द्वापर युग !!

मोबाइल फेरि भाइब्रेट गर्‍यो ।

“पाँच मिनेट भएन ?” घरबाट टेक्स्ट आएछ । आज घरकी लक्ष्मी रिसाउली जस्तो छ।

“छिटो काट्दे यार !” मैले टेक्स्ट हेर्दै ऊसँग अनुरोध गरेँ । ऊ मुन्टो टिभीतिरै राखेर भए नि मेरो नजिकै आयो ।

“ध्यान दिएर काट ल, गाला नि काटिएला !”

मैले सुस्तरी अनुरोध गरेँ ।

“हुन्छ,” मुन्टो टिभीतिरै राखेर उसले 'हुन्छ' भन्ने आशयमा हल्लाइदियो !

० ० ०

“किन ढिलो ?” ऊ थोरै ठुस्किई । आँखामा हेरेँ, ठुस्के पनि त्यो ठुस्काइ क्षणिक र झुटो थियो । उसको बोलीले त सधैं ढाँट्छ, त्यही भएर आँखा पढ्न मन लाग्छ । उसलाई मैले चिल्लिएको गाला देखाएँ ।

“अब कहीँ नभएर नाराबाजी, बन्द, कर्फ्यु भएकै दिन दाह्री काट्नुपर्ने है तपाईंलाई ?”

हुन त अझै खुसी देखिएकी थिइनँ तर उसको ठुस्काइ बिस्तारै मायामा परिणत हुँदै थियो ।

“मलाई के थाहा त त्यस्तो हुन्छ भनेर ? अनि नजिकै पनि त छ ।”

“तपार्इं त त्यही काम गर्ने राजदरबारमा थाहा हुनुपर्ने नि ! त्यसमाथि राजाको खास भन्ने सुनेकी मैले त ।”

“अनि सबै कहाँ थाहा हुन्छ त हामी साना कर्मचारीलाई ?”

“युवराज सधैं त्यस्तै हुन् ? आशक्त ? टाढै बस्नुस् ती भोगीबाट !!”

“मलाई त पहिला त्यस्तो गर्ने जस्तो लागेको थिएन ! कहिलेकाहीँ मिडियामा बढी नि आउँछ !” मैले अडेस लाग्दै जवाफ फर्काएँ ।

“कसरी हुन्छ बढी ? न्युजमा देखाएको देखायै छ !! राजाको चाकडी गर्ने कर्मचारी !” ऊ थोरै रिसाई । उभित्रको स्त्री जागेको हुनुपर्छ ।

“मिडियामा बढी देखाउन सक्छ के, मलाई त थाहा थिएन कमसेकम ! हामी त्यहीँ काम गरिरहेका हुन्छौँ, अहिलेसम्म त्यस्तो भएको थाहा छैन !” मैले आफ्नो बचावट गर्ने प्रयास गरेँ ।

“लोग्ने मान्छेको जातै त्यस्तै, कहिल्यै थाहा नहुने के हुन्छ भनेर !!” अचानक उसको भाव बदलियो ।

ऊ अब मलाई नि आरोप लाउँदै थिई । म घरबाट दरबार, दरबारबाट घरबाहेक अरु केही नगर्नेलाई !!!

“हजुर !!!” मलाई उत्तर फुरेन ।

“महारानीलाई नै हेर्नू न, बूढाले जुवामा हार्ला, देवरहरु मिलेर खिल्ली उडाउलान्, के थाहा थियो होला र त्यस्तो ?”

“ठूलाबडासँग दाँजेर हुन्छ त हामीलाई ?” मैले प्रसंग बदल्न चाहेँ । यो प्रसंगबाट तनाव नै थपिनेछ मलाई– थाहा छैन ।

“ठूलो होस् कि सानो पुरुष पुरुष नै रहन्छ, स्त्रीलाई सधैं वस्तुसँग दाँज्ने !” ऊ अझै झोँक्किई

मसँग अझै उत्तर थिएन । चुप नै बसेँ ।

० ० ०

उसको मौनताका धेरै अर्थ हुन्छन् । कुनै मौनपल प्यारा हुन्छन्, महजस्तै गुलियो चुहिने हुन्छन् । कुनै भने तिनै माहुरीले चिलेजस्तो । आज ऊ त्यत्तिकै रिसाइदिई । दरबारको घटनालाई उसले हाम्रो जीवनमा दाँजी होला, दरबारका घटनाहरु सामान्य मान्छेले सोच्न सक्दैन । तर, उसले बुझिन । मसँग रिसाइदिए ठीक हुन्छ द्रौपदी काण्ड भन्ने ठानी ।

दिनभर टेलेभिजनमा हिजोकै घटना परिघटना आइरहे । ऊ भने बोलिन । छेवैको कोठामा घाम छिर्छ । जाडोको घाम उसलाई मभन्दा प्यारो भयो आज ! गएर घामतिर फर्केर पल्टिदिई । मलाई पनि उसलाई बोलाउन खासै मन लागेन ।

रिमोट घुमाइरहेँ १ देखि ४८, अनि ४८ देखि १ । बीचमा एकचोटि आफैं किचनमा गएर ग्रिन टी बनाएँ । बहिर सुनसान थियो । घामका किरणमात्र थिए सुनसान सडकमा ! अचानक करिब १ बजेतिर एउटा च्यानलले एक्सक्लुजिभ भनेर एउटा फुटेज चुहायो । प्रष्ट भाषामा इन्द्रप्रस्थ दरबारमा द्रौपदीले हाँसेर दुर्योधनलाई गिज्याएको दृश्य, “अन्धाको छोरो अन्धो !!!”

मलाई झनक्क रिस उठेर आयो । यताउता हेरें । बूढी अर्को कोठामा सुतिरहेकी थिई, दिउँसोको घाम ताप्दै । गएर उठाएर यो न्युज देखाऊँझैं लाग्यो । भन्न मन लाग्यो, “हेर सधैं पुरुषको गल्ती हुन्न, तिम्री अबला नारीले सम्पत्तिको आडम्वरमा यही दुर्योधनलाई गिज्याएकी रहिछन् । अगाडि जे समाचार आयो, सबै झुटो पनि त हुन सक्छ । समाचारलाई एक ढंगले प्रकाशित गरिएको रहेछ ।"

तर, सकिनँ । रिमोट खेलाएरै बसेँ । द्रौपदीको अट्टहास त्यो च्यानलमा गुन्जिरह्यो । हामी सामान्य युवकलाई एउटा सम्भ्रान्त परिवारकी युवतीको अभिमान । त्यसमाथि अपांगता भएका वृद्ध पुरुषलाई अन्धा भनेर कसरी भन्न सकिन् ?

एकैछिनमा छ्यापछ्याप्ती पाण्डवको तर्फमा भएका निर्णयहरु कति एकतर्फी थिए भनेर प्यानलहरुमा आवाज उठ्न थाल्यो । धेरै पुराना कुराहरु समाचारमा खोतलिए । किन जेठो हुँदाहुँदै पनि धृतराष्ट्रलाई राजगद्दी दिइएन ? कसरी पाण्डवले साम्राज्यमा जरो गाडे र त्यसमा के-के गलत थियो भनेर केलाइन थाले । जति-जति म हेर्दै गएँ, उति पाण्डव र द्रौपदीप्रति रिस उठ्दै गयो । धृतराष्ट्र आँखा नदेख्ने भएकै भरमा राजा चुनिएनन् । राजाले आँखा देख्नैपर्ने के बाध्यता छ र त्यस्तो ? उसका सल्लाहकारहरुले जे सल्लाह दिन्छन्, त्यहीअनुसार कानुन र न्यायको पक्षमा रहे त पुगिहाल्यो । अहिलेको द्रौपदी काण्ड पनि पक्कै पनि प्रोपोगन्डा मात्रै हुनुपर्छ । कौरवहरुलाई गलत देखाउने !

आजकल मिडिया बिकेका हुन्छन् । मेरो मनले निर्क्यौल गर्यो, हो आजकल मिडिया बिकेका हुन्छन् ।

ऊ उठेर आर्इ । अनि बिस्तारै सोधी, “के हेर्दै हो ?”

“न्युज !”

“चिया खाने ?”

“भख्खरै खाएँ !” अनि च्यानल चेन्ज गरेर उसलाई फुटेज देखाएँ ।

“अन्धाको छोरा अन्धा !!”

“यो सब मिडियाको प्रोपोगन्डा हो, कौरवहरुको हिजोको कुकर्म लुकाउन !” उसले भनी ।

“पाण्डवले गरेको चाहिँ सबै चोखो ?” यसपालि भने म झनक्क रिसाइदिएँ । ऊ मेरो मौनतालाई मेरो समर्थन ठान्छे । त्यो सत्य होइन ।

“जे भए नि नारी अस्मिता !!!”

“अनि त्यो वृद्ध पुरुषलाई अन्धा भनेको नि ?” मैले उसको वाक्य समाप्त हुन दिइनँ । मलाई रिसको पारो चढेको थियो ।

“धृतराष्ट्रलार्इ अन्धा भन्नु र यो घटना उत्तिकै हो ?”

“होइन, तर धेरै यस्ता घटनाले यो घटना जन्माएको हो, पाण्डवहरुको नि कम गल्ती छैन । त्यो युधिष्ठिरले दाऊ किन थापे ? जुवामा लागेको मान्छेले देश चलाउन सक्छ ? देश, जनता नै दाउमा लाउने ?”

“दुर्योधनजस्तो अज्ञानीभन्दा त युधिष्ठिर नै ठीक !” ऊ फेरि च्याँठ्ठिई ।

“चिया नखाने भए एक्लैलाई पकाउँछु !”

“खान्नँ !!”

“तिम्रा राजाले पछि चिया दिँदैनन् !”

“तिम्री द्रौपदीले ग्यास पनि त किन्दिन्नन् !!” उसले सुनिन । जवाफ यसपालि भने मनमनै फर्काएँ ।

टिभी बन्द गरिदिएँ । झ्यालको छेउमा गएँ । बाहिर ननिस्किन माइकिङ भइराखेको छ । घाम पनि कर्फ्युले होला, बादलभित्र छिरेछ । यसो मोबाइल हेरेँ- ह्यासट्याग ट्रेन्डमा छ । मैले पनि ट्विटिदिएँ, “जुवाडेले देश नचलाएकै बेस #सेभधृतराष्ट्र !”